INCUBUS

CHAPTER XXVII

CHAPTER XXVII

Ara stared at her burn marks on her back. It's been weeks since it was forcefully marked on her. Masyado pa itong masakit. Kitang-kita niya ang markang namumuo. She couldn't process how her family had the nerve to do this to her. They could've just talk to her. And now, she couldn't see her family the same way anymore. She's angry at hanggang ngayon ay hindi iyon nawawala. She hates them that her heart felt like exploding from that overwhelming disgust she's feeling towards them.

Alam niyang dahil sa marka niya kaya hindi siya mabisita sa panaginip ni Thorn. Even when he says his name, hindi ito nagpapakita sa kaniya.

Ang tanging kunswelo lamang niya ay hindi siya nakakulong. Malaya siyang nakakalabas ng silid pero hanggang bakuran lamang. Hindi niya alam kug nasaan ang cellphone niya. Hindi niya alam kung nasaan ang wallet niya, ang susi ng kotse.

She was silently eating her dinner with her family while thinking deeply on how she could contact Thorn. Kung bumalik kaya siya sa Abyss? Yes! Puwede siyang humingi ng tulong kay Sindred. Oo, 'yon ang gagawin niya.

"When can I go back to work?" she asks calmly. Lahat ay natuon ang tingin sa kaniya.

"You're not going back to that hell company of yours, Ara." Her father said with finality.

"Pero Papa—"

"Listen to your father, Ara. Hindi mo ba alam na demon's lair ang kumpanyang iyon?" her mother said.

"That's not true!" pagtatanggol niya. "Nandoon si Jecca!"

"Your friend is deemed to be corrupted. Hayaan mo na siya roon." Her father said that made her cringe in disgust.

"Anong klaseng tao kayo?" she couldn't help but said. "You people are too obsessed about being a good catholic but here you are... acting like a...monster you're afraid to be!"

Tumayo siya at mabilis na umalis sa hapagkainan. Rinig niya ang galit na pagtawag sa kaniya ng kaniyang ama pero hindi niya ito pinansin.

She lock herself inside her room. She needs to get out of here. Mababaliw siya rito. If she knew better, parang hindi na niya pamilya ang kasama niya.

She opened her drawer. Trying to find a money. Ang alam niya ay dito niya iyon nilalagay. Kapag may sukli at puro naman barya ay hindi na niya iyon nilalagay sa wallet niya at nilalagay niya lang sa hiwalay na coin purse.

Alas! She found it. Binilang niya ang pera. More than three hundred pesos. Enough na iyon para makaalis sa bahay nila.

Nagbihis siya ng jeans, black shirt, at denim jacket. Naglagay siya ng kaunting damit s kaniyang backpack at ilang emergency kit.

Pumunta siya sa may bintana at dumungaw sa baba. Puwede siyang mabalian kapag tumalon siya. Baka mas lalo siyang hindi na makalabas sa bahay na ito.

Kinuha niya ang kumot niya sa kama pati ang mga kumot na hindi pa gamit a cabinet niya. Pinagdugtong-dugtong niya ito at itinali sa bed post. Sinubukan niya kung matibay baa ng pagtali niya. Then she heard a knock.

"Ara, unlock this door this instant!" she heard her father.

"Leave me alone!" she shouted. Kung hindi siya sasagot ay mas lalo itong magagalit at baka pwersa pa nitong buksan ang pinto.

"Finish your meal, anak," she heard her mother said.

"I'm not hungry anymore. Bukas na lang. I want to rest," she lied without any guilt.

Narinig niya ang mga yapak nito papalayo. Inihanda niya ang sarili. Hinulog niya ang lahat ng unan niya sa baba para kung sakaling mapigtas ang tali niya ay hindi gaanong malakass ang bagsak niya.