FİDAN

Bölüm 5

Aradan haftalar geçti onu göreli o anın şokuyla hemen kafe'den çıktım. hatta bir ara beni fark etmiş olacakki sanırım bana göz kırptı ve o günden sonrada çağla,deniz,derin ve hatta tuğçe bile neyim olduğunu merak ediyor ama onlara bir şeyimin olmadığını diye geçiştiriyordum. çünkü ben bile buna inanamazken başkalarına anlatmam imkansızdı. ve şuan eve doğru gidiyorum gelirken ilk çağla sonra ise derin ile deniz ayrılıyorlar yanıma sonra bir kaç sokak ben evime varıyorum. şimdi ise evimi önüne geldim ve sırt çantamdan evimizin anahtarını arıyorum."azına sıçtığımın anahtarı nerede lan" diye bağırırken kapı birden açıldı ve karşımda Songül abla üzgün bir şekilde kapıyı açtı.neye üzüldüğünü bilmiyorum ama üzüldüğü çok belli çünkü öncelerden kapıyı mutlulukla açardı."ben geldim"dedim ve yüzüme küçük bir tebessüm oluşturdum ve içeri girdim. içeri girdiğimde oturma odamızda çalışanlarımız ve komşularımız oturuyordu."Hoş geldiniz" dedim ve yüzüme hafif ve sıcak gülümseme yerleştirirken herkesin yüzünün asık olduğunu gördüm. neler oluyordu burada?, niye herkes üzgün?, bu aklımda geçen düşünceleri aklımda tutmak yerine kafamda geçen soruları sordum" niye herkes üzgün?" dedim ciddi bir ses tonuyla.Songül abla "gel canım otur biraz" dedi. artık gerçekten neler geçtiğini öğrenmek istiyordum."neler oluyor burada Songül abla" dedim ve herkes yüzüme bakmaya başladı ben ise buna dayanamayıp "artık burada neler olduğunu söyleyebilir'mi?" dedim çünkü eğer kimse sesini çıkarmazsa birinin boğazına dayanamayıp anlatmalarını isteyecektim.

Songül abla" F-Fidan baban" dedi ve bu sefer gerçekten kötü bir şey olduğunu anladım. artık buna dayanamazdım " noldu babama" dedim ve Songül abla tekrardan konuştu.artık kanım buz kesilmiş bir durumdaydı ne yapacağımı ne diyeceğimi bilmiyordum çünkü Songül ablanın dediği şey hala aklımdaydı "baban bir kaç senedir kanser ile mücadele ediyordu. ve bugün ölüm haberi geldi" ben ise gülümsüyordum "şaka değil'mi? bu çünkü böyle şaka olmaz" dedim Songül ablanın kollarından dürtükledim ama o hala ağlıyordu "niye ağlıyorsunuz? şaka ya ne demek baban öldü" dedim herkes yanımda ve beni sakinleştirmeye çalışıyorlar "ya bir beni rahat bırakın ben biliyorum şaka" dedim ve ayağa kalktım herkes üzgün bir şekilde kafalarını yere eğmişler. ve anladım bunun şaka olmayacağını. "baba!" diye bağırdım ve herkes etrafıma dolandı. ben ise onların arasından ayrıldım ve koşmaya başladım. 

nereye gideceğim?, ne yapacağım?, hiç bir şey bilmiyordum ama sadece koşarak o evden uzaklaşmak istiyordum.

koşuyorum

koşuyorum

koşuyorum

koşuyordum ve artık uzaklaştığımı anladığımdan dolayı duraksadım ama ben neredeydim sadece yüksek bir binanın çatı katına benziyordu. pekala ben buraya nasıl geldim? hiç bir fikrim yok. ne yapacağım şimdi? ve şuan yaptığım tek şey ise etrafa bakınmak sadece korkulukları bile olmayan çatı katının uçlarında oturup ayaklarımı sallandırıyorum. pekala buradan atlayacakmıydım? bilmiyorum. beni burada tutan şey nedir? ama tek yaptığım ağlamak ve ağlamalarıma eşlik eden tek şey ise hıçkırıklarım. babam pekala bunu benden neden saklamıştı?. hiç bir fikrim bile yok. ayaklandım ve hala çatının tepesinde en ucunda ayakta bekliyordum -ki bir anda beni burada tutan bir şey oldu. atlamamam için durdurdu 

-Dur!,yapma,nolur yapma

evet bu bir mucizeydi. ve gerçekten o bana korkulu bakışlarını atarken ben ise ağlamaktan perişan olduğum bakışlarımla ona bakıyordum. rüyamda gördüğüm çocuk.yine karşımdaydı o. pekala ben gerçekten buradan atlayacak mıydım? neden buraya gelmiştim pekala? hiç bir fikrim yok."bak seni üzen neyse sakın yapma seni üzenler seni hak etmiyorlar hadi gel"hala endişeli bakışlarıyla beni ikna etmeyi deniyordu. ama buna gerek yoktu ki zaten buradan atlamayacaktım ki. adımımı attım ve çıktığım yerden indim o iner inmez kolumdan tutup kendine çekti."atlamayacaktım"dedim ama o sarılıyordu daha birbirimizi tanımıyorduk bile ama o sarılıyordu iyide ben atlasam ne değişecekti'ki? kafamdaki soruları bir kenara bırakıp onu itledim.