Kirishima idąc w swoją stronę czuł pociągnięcia z tyłu dołu swojego płaszcza, który na ramionach był obsiany licznymi białymi piórami. Zatrzymał się w wędrówce i spojrzał za siebie. Ujrzał dziecko, które było bodźcem całego ciężaru, zwracając tym na siebie uwagę. Odwrócił się i przykucnął przed chłopczykiem stojącym, teraz, przed nim. - Riku, miałeś spać- stwierdził z łagodnym głosem do dziecka, które przetarło oczy i lekko dygnęło. - Kiedy Tatuś wróci do domu? - pytanie rzucone z ust młodego zadzwoniło w uszach czerwonowłosego, utrzymując go w stanie paraliżu. Nie był przygotowany na starcie z taką falą smutku i rozpaczy, by tak nagle z głębi jego umysłu wyciągnąć łagodne serce. Z zaciśniętą szczęką i uśmiechem, przyzdobionym łzami, które zebrały się ścianą w jego oczach, oraz które zaczęły spływać jedna za drugą po jego skórze, spojrzał na chłopca. Riku, jak na młodzieńca wołają, pomrugał oczami raz za razem i popatrzył w oczy starszemu, czując delikatne klepanie po swojej głowie. - A może opowiem Ci historię? - Historię? - Tak - odpowiedział, wstając z kolan - Zawołaj swoich braci - westchnął, pomiędzy słowami- To będzie długa historia.
Oryginalny tekst:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Chciałabym tylko zauważyć, że pierwszy raz tłumaczę tekst ciągły, więc za wszelkie błędy przepraszam.
