Bir İmam-hatiplinin Günlüğü

-1-

Dikkat bu hikaye %70 oranında gerçektir.
***
Öfkeyle çantamı yatağıma savurdum. Gözlerim dolu dolu olmuş,yaşlar akmak için adeta sıraya dizilmişlerdi.Hırsımı alamayıp bazama sert ama yavaş bir biçimde tekme attım. Aklım almıyordu. Altı üstü bir kavgaydı,okuldan almak nedir ya?
"Gerizekalısınız işte. Hepiniz ama hepiniz gerizekalısınız." dedim kısık ama bademciklerimi zorlayacak şekilde. Evet sesli söyleyemiyordum çünkü babamın öfkesi benden daha çok oluyordu. Ve babam öfkelenince kendini kaybediyor hem hoş olmayacak kelimeler söylüyor,hemde dövmeye kalkışıyordu. Korkuyordum.

Ha bu demek değilki babam kötü birisi.. Aksine çok merhametli ve yufka yüreklidir. Sadece ailesinin yetiştirdiği şartlar doğrultusunda öfke problemleri vardı. O an aslında o lafları dediğinin farkında bile olmuyordu. Hatta bazen öyle bir an oluyorduki çok saçma şeylerle bağdaştırıp onlar içinde bağırıyordu. Neyse alıştım.

"Esila!Hemen buraya gel." Babamın sesiyle irkilip gözlerimi tavana diktim. Biraz olsun gözlerimin doluluğunun gittiğine emin olduğumda babamın yanına doğru ilerledim. Bismillahirrahmanirrahim.

"Efendim." Diye karşılık verdim babama. Hoş sesimi ben bile duymamıştım.

"Müdürünü ikna ettim. Odada da  duyduğun gibi naklini aldıracağım.Ve bu lise bir imam-hatip lisesi olacak. Belki bizim veremediğimiz terbiyeyi alırsında aklın başına gelir." dedi korkutucu o ses tonuyla. Tamam naklimi alıyorsunda neden imam-hatip? Zaten tesettürlüyüm,yobaz bir eğitim görmek istemiyordum. Ayrıca imam-hatiplilerin terbiyeli olduğunu kim söylüyordu?Buna kesinlikle izin veremezdim. Hayatımı bu kadar basite alıp kararımı sorgulamaksızın beni mahvedemezdi. Kaşlarımı çatıp huzursuzca yerimde kıpırdandım.

"İtirazın asla geçerli olmayacaktır biliyorsun değil mi?" söze bile başlayamadan babamın kararlı sesi susmam için yeterli olmuştu.İşte bu kadardı. Bu ailede bana sunulan özgüven de, konuşma hakkıda bu kadardı. Gidecektim. İster seve seve ister.. Siz anladınız.
***
Babamla konuşmamızın ardından 3 gün kadar geçmişti. Ve o 3 günde ki gelişmelerden bahsetmem gerekirse,her şey güzel bir hâl almaya başlamıştı.

Bazen kaderin size bir cilvesi olurdu ya. Bende tam o durumdaydım. Babamın naklimi istediği okul sevgilimin bulunduğu okuldu. Henüz 2 haftalık bir ilişkimiz olsada gayet tıkırında ilerleyen bir ilişkiye sahiptim. 'En azından okulda sıkılmayacağım' diye geçirdim içimden. Çünkü sevgilimle vakit geçirmek beni gerçekten mutlu ediyordu.

Bu habere mutlu olmamın ardından sosyal medyada da okulla ilgili snapler atmıştım. Bunun sebebini merak ediyor olanlar için söylüyorum;sosyal medyada güzel bir takipçiye sahiptim. Belki okula gitmeden önce bir kaç tane arkadaş edinebilir ve yabancılık çekme oranım azalmış olurdu. Aslında düşündüğüm gibide oldu. Tanımadığım bir kaç insandan 'Aa bizim okula mı geleceksin?' adlı mesajlar alıp bir kaç tanışıklık edindim. İlk günden onlarla muhattap olabilir hatta belkide bozulmayan bir arkadaşlığa sahip olabilirdim.

Gelen mesajların arasında bir de erkek kullanıcı vardı. Profiline girdiğimde sevgiliminde onu takip ettiğini gördüm. Demekki arkadaşıydı. Arkadaşını terslemek hoş olmazdı. Mesaj bölümüne girdim.

"Oo reis gel gel okulumuz çok güzeldir."
                         "Geleceğim. Eğer dediğin kadar güzel değilse sıçtın."

Mesajım anında görüldü olunca pis bir sırıtış belirdi suratımda. Önemsenmek hoşuma gidiyordu. Ve bunun kim tarafından olduğunun bir önemi yoktu.

"En iyisi beni şimdiden engelle sçvçivşsçd."
                       
                             "Dayak atmayı daha çok seviyorum."

"Korkutuyorsun reis." mesajını gördükten sonra geniş bir gülümsemeyle telefonumu kilitledim.
'Korkucaksın tabi. Bu hayatta bir Esila zor yetişiyor.' diye mırıldandım.

*****
Hellööööw. İlk bölüm için kısa ve giriş sayılacak kapasitede bir bölüm yazdım, yorumlarınızı rica edebilir miyiiim?