Hoofdstuk 9 alweer. Ik weet dat hij weer niet zo lang is, maar ik denk dat ik in het weekend wat langere hoofdstukken ga schrijven en door de week als ik tijd heb iets kortere...
xxx Ellen
Ik weet niet hoe lang ik nou al aan het lopen ben, maar ik ben echt heel moe. Ik loop nog heel even verder, en dan kom ik een parkje tegen. Ik loop naar binnen en zoek een bankje. Het is ondertussen al een beetje donker aan het worden, dus ik moet goed kijken of ik een bankje zie. Als ik er uiteindelijk een heb gevonden ga ik zitten en doe mijn ogen dicht. Al de hele weg heb ik mijn mobiel horen trillen, maar ik weet gewoon dat het mijn ouders zijn. Ik hoef ze nu even niet te spreken. Zeker mijn vader niet. Als mijn mobiel voor de zoveelste keer gaat pak ik hem toch maar een keer, maar vooral om te kijken hoe laat het is. Maar dan zie ik wie er belt. Het is Harry. Shit! Helemaal vergeten hem te bellen. Snel neem ik op.
“Nina?”
“Yes?”
“Where are you?”
“Ehm… I don’t know. I’m in a park, but I don’t know where.”
“Is there anywhere a name of the park? Maybe by the entrance?”
“Wait. I’ll look for it.”
“Ok.”
“I can’t find it. But if you walk out the park, there is an Italian restaurant.”
“O, I know where that is. I’ll be there in five minutes.”
“Ok.”
“Wait on me at the entrance of the park.”
“Ok. Bye”
Ik zie dat er een bankje vrij is bij de ingang van het park. Ik loop er heen en ga zitten, Ik wacht tot Harry komt. “Nina! Why aren’t you at home. I was there an hour ago, but you wasn’t there” Ik kruip tegen hem aan, hij is naast me komen zitten, en begin te huilen. “My parents… They are going to divorce.” Harry aait me zachtjes over mijn hoofd. “It will be fine. But you have to go home now.” “No! I don’t want to go home. Can I please stay at your place? For only one night? Please?” “Ok. You can, but can I have your phone than? I forgot my phone.” “Ok. Sure!” Ik geef hem mijn telefoon en hij loopt een eindje verder.
“Who have you called?” vraag ik als hij weer terug komt. “I’ve called your parents. Because they were worried. But come. We’re going to my place. But you have to sleep in my room.” “Ok. No problem.” En ik voel mezelf rood worden. “How long is the walk to your house? Because I don’t even know where we are.” “It’s about five minutes.” Hij pakt mijn hand vast en samen lopen we weg.
JE LEEST
I love you ~ One Direction fanfic
FanfictionDit verhaal gaat over Nina die naar Londen gaat verhuizen. Maar daar verloopt het anders dan ze gedacht had. Op het vliegveld komt ze namelijk een paar mensen tegen waarvan ze dacht dat ze ze nooit zou ontmoeten. Dan word ze verliefd op een van de j...
