I love you ~ One Direction fanfic

Hoofdstuk 8

Hee,, volgende hoofdstuk :) ik weet dat hij heel kort is, maar ik moet zo weg... En ik ben vanochten/vanmiddag even een hele tijd aan mijn huiswerk bezig geweest, maar nu heb ik wel alles voor de hele week af, dus misschien kan ik iets meer schrijven dan vorige week. Maar het kan ook zijn dat ik nog heel veel huiswerk opkrijg..

xxx Ellen

Ik zit op mijn kamer. Het is nu 6 uur, dus dat betekent dat ik hier nu al 2 uur zit. 2 uur geleden ben ik naar boven gegaan. Nou ja, naar boven gestuurd. Mijn ouders kwamen schreeuwend binnen en mijn moeder zei dat ik maar naar boven moest gaan. 2 uur lang zijn mijn ouders al tegen elkaar aan het schreeuwen. Ik weet niet waarover het gaat, maar ik weet wel dat ik het niet meer aankan. Maar ik mag niet naar beneden. Anderhalf uur geleden liep ik mijn kamer uit en de trap af, maar ik werd gelijk weer naar boven gestuurd. Ik laat me weer op mijn bed vallen en pak mijn oortjes. Van muziek word ik rustig.

Als ik na een halfuurtje mijn muziek uit zet is het stil. Ik hoor niks meer. Ik kom mijn bed uit en loop langzaam naar beneden. Als ik de kamer in loop zie ik mijn ouders stil op de bak zitten. Ik zie dat mijn moeder heeft gehuild, want haar mascara is uitgelopen. Volgens mij hebben ze niet door dat ik er ben. Ze blijven allebei heel stil zitten. “Wat is er?” Ik zie dat mijn ouders schrikken. Mijn vader is het eerste die wat zegt. “Hoi Nina. Kom even zitten.” Dan ga ik zitten en is het weer een hele tijd stil. “Nina, luister even.” Zegt mijn moeder. “Nee, ik zeg het wel.” Dat is mijn vader. “Nina. Nu niet gelijk boos worden, maar ik moet je wat vertellen. Je hebt ons net vast wel horen schreeuwen. Mama en ik… Nee, ik moet het anders zeggen. Ik heb op mijn werk een vrouw ontmoet. Het klikte best wel goed en nu ben ik verliefd op haar geworden… Ik ga nu even ergens anders wonen. Ik kan nu bij een collega van mij blijven tot dat ik een eigen appartementje heb gevonden.” Ik laat mijn vader eerst helemaal uitpraten, maar dan word ik boos. “Wat?! Waarom?” En dan ren ik naar de gang, pak mijn jas en ren naar buiten.