Radyoda bir şarkı bana yıllar önce yazdığım şu satırları hatırlattı.
"Uyuyamıyorum çünkü unutamıyorum onu"
Ah be sevgili! İyice mecnun ettin beni..
Nefes almayı unutmuşum uğrunda ölmekten.
Hiçbir şey koymaz da, varken yokluğun tak etti canıma!
Yahu ne zormuş aşk denilen meret..
Dönem dünya mıydı?
Yoksa döndürdüğün dünyam mı?
Demişti bir dost! Bu aşk seni ya şair eyler ya deli..
Ben deli olmayı seçtim, gülüşüne deli.
