A Dream, A Nightmare

Chapter 3

I'm at my balcony and I'm currently staring at the sky. I don't why I love skies. Tuwing tumitingin ako sa kalangitan parang gumagaan yung loob ko.

Inaalala ko lahat ng pinagdaanan ko sa loob ng 15 years. Mahirap dahil pakiramdam ko lahat nalang iniwan ako, iiwan ako. Lahat nalang kasi sila hindi ako pinapaniwalaan, na bully din ako dahil dito kaya I decided not to allow someone to enter my miserable life again. Though may mga acquaintances naman ako dahil kailangan, CEO lang naman ako ng company. Sa totoo lang ayaw ko na ngang magtrabaho e kasi pakiramdam ko hindi ko naman kaya kung wala nga si Tita Charmaine ewan ko lang kung succesful pa din ba yung company. Pero ayos na din, ilang taon naman na akong nagkulong sa bahay so siguro its okay to go out from my comfort zone. Para makalimutan ko na din yung mga nightmares ko and the Misterious Guy sa panaginip ko hindi ko parin siya napapanaginipan ulit, gusto ko siyang makilala. Well on some point wag na din, ok ang gulo ko na. Hahahhahaha.

"Mory, may naghahanap sayo sa baba." Tita Charmaine said. Dinadalaw niya ako dito sa mansion minsan dahil may pamilya na din siya na inuuwian, minsan naman nag-s-stay siya dito for a week. Nagaalala daw kasi siya na baka managinip na naman ako ng masama.

"Hi Tita, I missed you" Niyakap ko siya agad.

"I know, I know and I missed you too. Mamaya na tayo magusap may naghahanap sayo sa baba."

"Wala naman akong alam na magpupunta ngayon sa bahay, at lalo ng wala dumadalaw sakin dito maliban sayo at kay Jane. Well sige Tita I'll be right back." Dali dali akong bumaba wala na akong pake sa itsura ko. Naka messy bun ako and I'm wearing an oversize T-shirt and syempre naka shorts ako no. HAHAHAHAHAHAHA.

Pagbaba ko medyo nahiya na ako sa suot ko, I look like a lazy typical teenage girl.

"Uhm Hi" I awkwardly said pano ba naman sino bang magaakalang pupuntahan ako dito ni Mr. Yvan.

"Hey I'm here to give you this necklace and it looks important for you." Hinawakaan ang leeg ko bigla, hindi ko napansin na nahulog ko na pala yung kwintas ko na bigay saakin ni Dad. Its a locket and nakalagay doon yung family picture namin, ito yung pinakaimportante sa buhay ko dahil ito nalang yung tanging ala ala ko kila Mom and Dad.

"Thank you, this really means a lot for me." Kinuha ko to sakanyang palad kaya hindi ko maiwasang mahawakan yung kamay niya.

"Its okay and I better get going."

"Bye" Lumabas na siya ng bahay at magtatakip silim na din. I sighed, Mag-ga-gabi na naman.

Sana hindi masama panaginip ko, much better kung wala nalang. Yeah pigs can fly.