Ben yalnız olmayı sevdiğim için beni psikoloğa gönderiyorlar ve ben hiç bir şey diyemiyorum. Annem benim içime kapanık olduğumu söyledi ama ben sadece yalnız olmak istiyorum. Yarın ilk kez bir psikolog ile konuşacağım.Aslında biraz da heyecanlıyım. Artık gözlerim kendiliğinden kapanıyordu uykumun geldiğini fark ettim. Sabah yine annemin sesiyle uyandım,üstümü giyip aşağı indim yine aynı konu,hiç bir şey diyemiyordum. Kahvaltıdan sonra babam ile beraber psikoloğa gideceğiz. Kahvaltımızı yapıp,arabaya bindik. Oraya gittiğimde ilk başta biraz korktum. Herkes birbirine karşı çok anlayışlı davranıyordu.Hepsiyle kaynaştığımı düşünüyordum ki, onunla tanışana kadar , adı Ceyhun herkesi teker teker inceliyordu, hiç kimseyle konuşmuyordu. Acaba ben de mi öyle görünüyordum? Sonra onun yanına gittim ve konuşmayı denedim, nasıl başlayacağımı bilmiyordum. " Ben Masal" dedim. ama bana boş boş bakıyordu. Biraz bekledim ve tekrar şansımı denedim. "Senin adın ne? "dedim. Sanırım cevap vermeyecekti. Ama psikoloğumuz tedavi gereği herkesle iletişim kurmamız gerekiyormuş. Çünkü oradaki herkes kendini yalnız hisseden ve içine kapanık insanlardı. Ve ben sadece onunla anlaşamıyordum ,anlaşmak da istemiyordum. Bugün ilk gün tanışma günü olduğu için tedavi sadece iki saat sürdü. Dışarı çıktığımda babam beni bekliyordu, babam eve gidene kadar sanki soruları sıralamış gibi sorular sordu. Ben de hepsini cevapladım eve gidip bir an önce yatağıma uzanıp biraz dinlenmek istiyordum ki eve girer girmez annem başladı bu seferde biraz da annemin sorularına cevap verdikten sonra odama çıktım. Yatağıma yattım orada uyuyakalmışım. Sonra annemin sesiyle irkildim."Hadi kızım yemek hazır " dedi. Ben de elimi yüzümü yıkadım ve aşağı indim.
