YOSUNLAŞMIŞ UMUTLAR

Yosunlaşmış Umutlar-Tanıtım-

Pamir Bayraktar

Uzun süredir kendimi dinlemedim .Ve uzun süredir kendimi teselli etmedim.Ne kadar uzun süre geçse de üstünden ailemi kaybettiğim o kazayı unutmadım, unutamayacağım.Karanlığımdaki tek farklı renk kırmızı...Döktüğüm kanın asil kırmızısı.Bu hayatta kimseye tahammülüm yok.Ve kimseye merhametim yok.Bu karanlıktaki yaşadığım sessiz çığlıklarımı bilen yok mesela.Yada tutunacak dal aradığımda,yokluğumu hisseden kimse olmadığı gibi.Varlığımdaki yokluk ,bedenimdeki ruhsuzluktu..Yaşarken ölmem gibi..Kız kardeşimi nasıl kaybettiğimi bile hatırlamak gerideki bütün kızlara olan nefretimi daha da körüklüyor .Ve dahası bir kıza değer vermeyi bırak,dikkate almayı bile düşünmem .Bu yüzdendir ki aşkı aramam.bu yüzden sevgiye minnet duymam.Çünkü sevmeyi de sevilmeyi de yıllar önce o tarihe gömdüm.Yıllar önce..

Kamelya Doğan

Umutlarımdaki direnişin sessizliği beni ürkütmeye başladı.Bu direnişin yabancısıydım.Azmim ve inancım yaşamdan giden zaman gibi yavaş yavaş beni yalnızlığa mahkum etti.Babamın bize ,anneme ihanetini ne kadar belli etmesem de zihnimi yıllarca meşgul etti.Hem hayatımdan çaldı hem de hayallerimden.Geçmişte şuanı düşlediğim o hayaller ,şimdi de firardalar.Uzun zaman oldu hayal kurmayalı .Mutluluğu tatmayalı ..Sahi ne kadar oldu babam gideli?Başka kadın için bizden vazgeçeli? Ne kadar oldu hayallerimi suya gömeli ? Zamanla hayallerimde akıp gitti o su gibi..Şimdi babam bile beni terk etmişken ,nasıl güvenmeliyim ki aşka ,bir yabancıya ..Umudumu kaybetmek üzereyken göz yaşlarımla yeşerttim o umudu...Yosunlaşan umutlar'ım

Sarp Karatepe

Hiç ummadığın bir anda yok olur umudun ..Hiç ummadığın anda siyaha dönüşür bütün renkler .Ve hiç ummadığın anda kaybolursun gecenin karanlığında.Ve sen sadece nefes almakla yetinirsin yaşamak için .Sadece bu bile yeter ayakta kalmak için .Annemin yanımdayken aslında yokluğu ,umudumun sönmekte olan ışıltısıydı .Gideceğini bilirsin ama bunu bile bile sonunu beklersin.İnsanız ya bir umudu yeşertirsin.

                                                                                  ******************

1.BÖLÜM

Hayatımın geri kalanını düşünmekten daha iyi bir şey yaparak yani harekete geçerek değerlendirmeliyim. Yaşadıklarımı düşünmekten yoruldum. Düşünüp üzülmekten,böyle olmasaydı hayatım nasıl olurdu diye tahmin etmekten.. Gerçekten yoruldum. Yaşamaktan.. yaşamak zorunda olmaktan, kendim için değil annem için yapmalıydım bunu. Benim için o kadar uğraştı ki.. Ona bunu gerçekten borçluydum. O benim için çok çaba harcadı. Sıra bendeydi. Onun için ayakta kalmalıydım. Ne olabilir ki daha fazla diyordum. Ve ben bunu dedikçe hayat daha fazla kırıyordu umutlarımı. Sanırım sıra hayallerimdeydi. Ortaokulda düşündüğüm bir özel lisedeydi aklım. Sanırım hayal olarak kalacak. Çünkü ben bunun hayallerini kurarken hayatın benim için sürprizlerine hazır değildim.

Ben bunları düşünürken annem bir koli daha getirdi diğer eşyalar için. Gerçekten yorulmuştuk ama buna değmişti. Çoğu işi halletmiştik. Geri kalanını da biraz mola verdikten sonra devam edebilirdik. Diye düşünürken annem ''Hadi birer bardak çay içelim ''dedi. Hemen işimi bırakıp annemle mutfağa geçtim. Annem çayı bardaklara doldururken onu izliyordum. Yorgun olduğu o kadar belliydi ki göz kapakları kapanmak üzereydi. Onu düşününce yoruldum demeye utandım. Ama onun yorgunluğu birden olan bir şey değildi. Yılların yorgunluğu vardı üzerinde. 2 yıl olmasına rağmen olayın izlerini hala taşıyordu üzerinde. Babamı unutamamıştı. Kim olsa hala üzülürdü bu duruma ama onun için üzülmesi beni daha çok üzüyordu. Çünkü o bunu hak etmiyordu. Babamın ne işlerle uğraştığını hiçbirimiz bilmiyorduk. Ve yaşadığımız olayın nedenini de bilmiyorduk. Gidişi de çok tuhaftı zaten. Sadece bir not.. Bir babanın gidişi nasıl bu kadar kolay olabilir.. Sadece bir not, küçük kare bir kağıt.. Ve sonrasında da haber alamamak, nerede olduğunu bilememek.. Düşündükçe delirecek oluyorum. Ama sonra anneme sarılınca geçiyor. Annemin elini yüzüme sağa sola sallamasıyla kendime geldim.''Yine çok düşünceli görünüyorsun''dedi.''Yeni evimiz için heyecanlıyım ''dedim küçük bir yalanla.''İnan bana her şey çok daha iyi olacak. Yeni liseye de başlıyorsun hem. Yeni arkadaşlarında olacak.''dedi küçük bir tebessümle. Hangi yeni liseye başlayacağım hakkında bir fikrim yoktu. Bir önemi de artık yoktu zaten. Eğitimim için elimden geleni yapacağımı aklıma koymuştum zaten.Neresi olursa olsun annem için yapmalıydım bunu.''Sen ne yapacaksın peki ,nerde çalışmayı düşünüyorsun.''dedim sessizce.Gözlerini kaçırdı. Gözlerinin dolduğunu görünce ,keşke sormasaydım diye düşündüm. Sonra gülümsemeye çalışarak ''Bir arkadaşım sayesinde bir iş buldum. Bir evde hizmetçi olarak çalışacağım.'' Derin bir nefes alarak devam etti.''Yeni evimizde oraya yakın bir yerde olacak . Yaşlı bir kadının bakımıyla ilgileneceğim.''dedi.''Senin adına sevindim.'' Dedim.''Bende en kısa zamanda bir iş bakacağım'' dedim. Başta izin vermese de sonunda kabul etti. Ne yazık ki başka seçenek yoktu. En azından okul masraflarımı öderdim. Çayımdan son yudumumu da aldıktan sonra masadan kalkıp balkona ilerledim, biraz hava almak iyi gelecekti. Gecenin sessizliği huzurdan çok endişe veriyordu. Bu yalnızlık, bu sessizlik. İnsanı ürpertiyordu. Hafif rüzgarla titredim. Tam düşüncelere dalmışken omzumda hissettiğim elle irkildim. Tabi ki annemdi ama o an bunu düşünemedim. Arkamı döndüğümde elindeki poşetlerle bana bakıyordu.dudaklarını ıslatıp'' Ben çöp atmaya gidiyorum.'' Dedi. Hemen elinden alarak ''Ben hallederim.'' dedim .''Acele et geç kalma .''dedi. Anahtarımı alıp evden çıktım Merdivenlerden inmeye başladım.Sokağa çıktığımda havanın soğukluğuyla acele edip çöpü attım tam dönerken bir çığlık duydum.Tam önüme dönüp eve koşacaktım ki bir kez daha çığlık sesi duydum.Bir kıza aitti bu ses.Sese doğru ilerledim . ''Yardım edin!'' diye bir erkeğinde sesini duyduğumda bir deponun önündeydim.Merakıma yenik düşüp içeri girdim.Sanırım tam bir bela içindeydim..