Kendi yazdıgımı kendim okuyacak kadar yalnızdım. En iyi arkadaşım evinde yatar kalkar otururdu. Dışarı çıktığımda herkes gözlerini diker süzerdi geçerken. Ne vardı bunda , kendi başıma bunalımlı bir deliydim. '' Beni kimin altında gordunuz ?'' diye kendini kanıtlamaya çalışan kızlar , bir grup insanın konuştuğu konuyla yargılardı üzerimdekileri. Derin bir nefes alırken kalbimin sıkışmasını hissediyordum . Duygusal değilim . Herşeye ağlayacak kadarda zayıf olamazdım. Durup dururken gözlerimden akan yaşlar yorgunluk ve hastalıktandı. Sıcaklık üzerime vuruyordu. Kollarıma baktıkca içim içimi götürüyordu. Ağlamamak imkansızmış. Sevgiden iyilikten uzak kötülüğe ve bencilliğe yakındım. Midemi bulandıran iğrenç duygulara sahiptim. İğrenç insanlar beş para etmez hayatlar vardı gözümün önünde . Ve aşkım , beni beş para edilmez hale sokmuştu. Bunalım üzerine çıldırıp saçlarımı yoluyordum. Ellerimi birbirine sıkılayıp dudaklarımı ısırıyordum. Gecenin bir yarısı uykum kaçıyor kaybettiğim ayları ve günleri hayal ediyor sabaha kadar karanlıkta tahta sandalyede öylece oturuyordum. Saat tam beşi kırk geçe yatagıma dönüyor ve butun yastıklara sarılarak ağlıyordum. Sabah manaton hayata geri dönüyordum. Kahvaltı omega haplar su koltuk televizyon uyku. Dışarı cıkmıyordum. Eve kitlemiştim kendimi. Canım öyle bıkkındı ki , sevdiğim cocuk gelse kaldıramazdı üzerimdeki yükü. Hayatımda hiçbirşeyden utanmadım. Rezil olmaktanda kaçınmadım.Kendi başıma yaşıyordum ve herşeyi denemeye baslıyordum. Bana gülerlerdi. Neredeyse her şekle girerdim. Kendim olmaya baktım. Çünkü zaman başkalarına özenerek ortam kurarak meydan okuyarak geçmiyordu. Ben beni sevenleri sevdim. Sonra sevmedim. Çünkü aldılar götürdüler. Hala yalnızım. Aşkım ne yapıyor bilmiyorum. Ölmüş müdür ? yoksa öldürülmüş mü ? Yalnızmıdır yoksa arkamdamıdır hala ? Dört duvar arasında sıkışırken dikenler üzerime batarken ne kadar rol yapmalıyım ? evet Mutluyum. Değişen br şey yok pekte. Gün hala gri. Ama yağışsız
YeşimS
