Bom voor respect

1

Voor de laatste keer checkte ik of alles klaarlag: De zwarte kleding en de pet lagen op mijn bed, mijn jas hing over de stoel, de opgeladen telefoon zat in de linker jaszak en stopwatch in de rechter. Op mijn bureaustoel stond een rugzak met daarin de grote, zwarte bal die ik had gekocht via een buitenlands bedrijf, helemaal anoniem natuurlijk. Na maandenlang te werden vernederd door mensen die zich altijd beter voelden dan wij 'buitenlanders' was het tijd om respect voor ons terug te verdienen.

Maandag kwam mijn zusje weer huilend thuis. Op school werd geroepen dat ze moest oprotten, terug naar haar eigen land. Ze snapte er niks van, dit is toch haar eigen land? Hier woonde ze al haar hele leven. Of bedoelden ze het land waar opa en oma zijn geboren? Die kinderen konden er gewoon niet tegen dat ze gelijk had en maakten misbruik van haar huidskleur. De hufters, zo'n klein meisje van streek maken, omdat ze volgens hen anders is. Gelukkig werd ze thuis getroost door ons allemaal en hebben we er een gezellige familieavond van gemaakt. Je verwacht het misschien niet, maar wij zijn wel gezellig hoor, een hele hechte familie die elkaar nooit alleen laat.

Dat was niet het eerste wat mijn familie was overkomen. Een jaar ervoor werd mijn moeder ontslagen. Ze paste niet goed binnen het bedrijf, in het totaalplaatje van de zaak. Het was een kapperszaak! Dan maakt het toch niet uit hoe je eruitziet? Zolang je maar vriendelijk bent en goed kan knippen. Dat kon ze! Mijn moeder knipte geweldig en was nog vriendelijker dan al die verwende giechelmeisjes bij elkaar. Toen had mijn moeder geen werk meer en was mijn vader de enige kostwinner in ons gezin. Het geld dat hij verdiende was, ondanks alle overuren, te weinig om iedere dag goed van te eten, mij en mijn zusje naar school te laten gaan en de huur van ons appartement te betalen. Dus ging hij op zoek naar een nieuwe baan, na maandenlang sollicitatie in en sollicitatie uit, afwijzing na afwijzing, werd hij eindelijk aangenomen. En ja hoor, toen begonnen mensen te roepen dat hij hun baan had afgepakt, terwijl die mensen thuis niks zaten te doen. Ze dachten dat de banen vanzelf kwamen aanwaaien en accepteerden het niet dat wij wel werkten voor wat we wilden.