GELECEĞİMİN IŞIĞI

2

İşte bugün babamı o soğuk toprağın karanlık toprağın altına koyacaklardı içim acıyordu ev bomboştu kimsemiz yoktu sadece komşular onlarda gidip geliyorlardı.
Saat 12.30 olmuştu caminin önünde öylece tabutuna bakıyordum. Koşarak tabutuna sarıldım bağıra bağıra ağladım biri omzuma dokundu kafamı çevirdim gözlerim pusluydu bi amca telefonunu veren amcaydı biranda sımsıkı sarıldım ona adam şaşırmıştı birşey diyemedi oda bana sarıldı.
-Giti amca gitti koca dağ gibi babam gitti napıcam ben nasıl dayancam amca.
-Ağlama yavrum ağlama Allah sevdiği kullarını erkenden alırmış yanına ağlama Kİ babanın da canı yanmasın.

Biranda göz yaşımı sildim ve babamın tabutunu son kez öperek geriye doğru çıktım babamın cenaze namazı kılındıktan sonra mezarlığa götürdüler mezarlık caminin 30 adım ilerisindeydi.

Babamı o koca koskocaman çukurun içine koyduklarında sanki canımdan can aldılar içim çıktı sanki bağırmak istedim bağıramadım sessiz sessiz içimden ağladım babamın üstüne toprağı attılar.

Herkes gittikten sonra sadece ben kaldım mezarının başına geçtim.

-Babam babam kalk ora sana yakışmadı babam toprak yorganın mı oldu senin soğuk burası babam sen soğukta üşürsün babam karanlığı sevmezsin kalk babam kalk.
Diyip toprağına sarıldım gözlerimi kapattım ve uykunun teslimi oldum.

Gözlerimi açtığımda sabah olmuştu heryer aydınlık olmuştu. Etrafıma baktığımda her yer mezarlıktı babamın yanında uyumuştum toprağını öpüp ordan uzaklaştım.

İçimde bi sıkıntı vardı babamı yalnız bıraktım o yalnızlığı sevmezdi.

Böyle düşüne düşüne eve gelmiştim eve girip peçeteleri alıp dışarı çıktım. Nede olsa bu eve hep ben bakacağım evin başında ben vardım.