Αναθεματισμενο Κινουμενο Κουτι

Διώχνω το βλέμμα μου από την μικρή οθόνη, με τα μάγουλα μου ακόμη να φλέγονται, τόσο, που μπορώ να δω το κοκκίνισμα τους μέσα στη μεγάλη τζαμαρία δίπλα μου. Ψάχνω τριγύρω, στον έξω απ' εδώ κόσμο, ένα σημείο που θα με κάνει να ξεχαστώ, όμως όταν το μάτι μου πέφτει και πάλι στις ελκυστικά όμορφες βιτρίνες των καταστημάτων, τότε είναι που το μυαλό μου αναστατώνεται ακόμη πιο πολύ.

Η πολυσύχναστη λεωφόρος κάτω από το μικρό διαμέρισμα μου έχει πια αλλάξει μορφή. Μετά τα Χριστούγεννα, με τα τόσα στολίδια και λαμπιόνια, σειρά στις βιτρίνες πήραν οι καρδούλες και τα λογής λογής λούτρινα, γεμάτα αγάπη, αρκουδάκια.

Κόκκινο παντού!

Άλλοι το λένε, ως χρώμα του έρωτα και του πάθους. Κόκκινο το λέω κι εγώ, όμως στη δική μου περίπτωση είναι απλά ένα χρώμα που έχει καλύψει τα μάγουλα μου εδώ και κάμποσα λεπτά ενώ κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή μου.

Σίγουρα, μια αυστηρά χειμωνιάτικη βραδιά δεν είναι και ότι πιο κατάλληλο για βόλτα όμως αν μείνω ακόμα λίγο στο σπίτι θα τρελαθώ. Τυλίγομαι την χοντρή, μάλλινη ζακέτα μου και με άτσαλες κινήσεις βγαίνω βιαστικά από το σπίτι, αφήνοντας στην ησυχία του την ανοικτή οθόνη του υπολογιστή μου, η οποία ακόμη και τώρα φιλοξενεί σε πρώτο πλάνο την φωτογραφία του. Μια φωτογραφία με τους δυο μας. Μια φωτογραφία που πάντα θα μου θυμίζει τον έρωτα μα και την απόρριψη. Μια φωτογραφία που τραβήχτηκε την μερα που του εξομολογήθηκα τα οσα νιώθω και που αυτός το μόνο που είπε ήταν πως δεν είναι η στιγμή. Μια στιγμή που με τον καιρό ξεχάστηκε και έμεινε μόνο στο δικό μου μυαλό. Να μου θυμίζει κάθε φορά που συναντιόμαστε, πως είμαστε μόνο φίλοι. Γιατί έτσι το προτίμησε αυτός. Γιατί είμαι η δίδυμη αδερφή του καλύτερου του φίλου. Και έτσι συμφώνησα, αρκέστηκα σε αυτό. Μα να που πάλι τρέχω να ξεφύγω από την μορφή του που με στοιχειώνει.

Όσο παιδιάστικη και να ακούγεται η αντίδραση μου, στην πραγματικότητα, δεν ξέρω πως αλλιώς να τη διαχειριστώ. Η παρουσία του με ταράζει έστω και μέσω μιας και μόνο φωτογραφίας πράγμα δηλαδή γελοίο για την ηλικία μου. Έχω πατήσει ήδη τα τριάντα τρία και συμπεριφέρομαι σαν έφηβο κορίτσι όταν συναντώ την μορφή του. Μα το χειρότερο είναι πως αυτό συμβαίνει εδώ και... πόσα; πέντε χρόνια;! Αν είναι δυνατόν δηλαδή! Τι κόλλημα είναι αυτό που έχω φάει μαζί του; Δεν είναι δα και ο βασιλιάς της ομορφιάς.

Ναι μα για μένα είναι! Τόσο όμορφος! Τα μεγάλα γκρι αμυγδαλωτά του μάτια οι μακριές και πυκνές του βλεφαρίδες, το σεξι χαμόγελο του.