Schemering

Een sprong in het duister

Gewapend met een little black dress en makkelijke sneakers ga ik de uitdaging aan. Heb even getwijfeld om mijn naaldhakken aan te doen, maar met sneakers kan ik op zijn minst snel wegrennen als dat nodig blijkt. Als ik mijn wagen geparkeerd heb,stapt een man op me af. Ik moet geen twee keer kijken om te weten dat het Samuel is. Hij heeft een onverklaarbaar perfect aura over zich.Alsof de hele wereld stilstaat als ik naar hem kijk. Als hij bijna bij mij is, bevries ik. Mijn lichaam wil niets meer doen. Hij legt zijn arm om mijn zij en geeft me een kus op mijn wang. Zijn lippen voelen warm en zacht. "Kom je mee? Ze wachten op ons". Het lukt nog steeds niet om te praten dus ik laat me leiden door deze fascinerende man waar ik niet door kan kijken.

Meestal is dat een talent van mij. Ik ben hooggevoelig en voel nogal scherp situaties aan. Een kamer na ruzie heeft voor mij een donkere wolk. Mensen hoeven niet te zeggen wat ze denken, want ik voel het meteen. Maar bij deze man voel ik niks behalve een vreemde soort aantrekkingskracht.

We krijgen een gezellig tafeltje en ik tracht in zijn ogen te lezen wat zijn drijfveer is, maar zijn mooie donkere ogen zijn ondoordringbaar.

Hij veegt wat lokken haar weg die over zijn ogen vallen en stelt vragen over mijn leven die ik op automatische piloot beantwoord. Het lijkt of ik niet echt hier aanwezig ben. Of ik van op een afstandje kijk naar mezelf. Zullen de zenuwen zijn, hoop ik.

Tussendoor blijk ik ook mijn keuze van het menu gemaakt te hebben, want er komt een aperitief op tafel wat mij erg bevalt en ook het voorgerecht is naar mijn smaak.

Ik moet weer controle nemen over de situatie en over mezelf. Maar hoe doe ik dat? De aanwezigheid van Samuel werkt bedwelmend op mij. Nu is het afgelopen met die onzin!

"Vertel eens Samuel: doe je dit wel vaker, vrouwen volgen in de supermarkt, je nummer geven en ervan uitgaan dat ze met je uit eten willen?" Dat kwam er niet uit zoals ik me voorgesteld had, maar het is er tenminste uit. Ik kijk een beetje verlegen zijn kant uit om te zien wat de schade is.

Er staat een minzame lach om zijn lippen. Hij lijkt mij de vraag te vergeven, maar hij geeft een ontwijkend antwoord: "Heb je mij niet uit vrije keuze een bericht gestuurd?"

Dat is zo. Ik had de keuze, dus ik ben ook niet onschuldig hieraan. Maar het zint mij niet dat hij enkel dat zegt. De ober komt net op dat moment met ons hoofdgerecht en we veranderen van gespreksonderwerp.

"Wat doe jij voor je beroep, Samuel?"

"People management. Ik heb een leidinggevende functie en veel voeling met de noden van mijn medewerkers."

Eindelijk weet ik iets en het lijkt echt bij hem te passen. Een gevoel van opluchting strijkt op me neer.

"En wat is jouw dagelijkse bezigheid,Diane?"

Mijn gedachten zeggen "ik knuffel mijn kat, hang op de bank met een goed boek, en eet het liefst in pyjama voor TV", maar ik besluit het anders te formuleren. "Ik ben freelance journaliste. Ik werk met losse opdrachten dus geen vaste uren". Zo dat klonk beter.

Bij het dessert zijn we aan onze hobbies toe. We blijken beiden te houden van zwemmen en van verre reizen. Van lezen ook en van piano. Dat laatste doet hij actief en ik hou er passief van dus vraag of ik eens een privé concertje krijg. Ik bedoelde het niet eens zo flirterig als het eruit kwam, maar het resultaat is dat ik na het eten in zijn Porsche meerij naar zijn landhuis en mijn oud bakje aan het restaurant laat staan.