Schemering

De kennismaking

De supermarkt. Niet een plek waar je denkt van je sokken geblazen te worden. En toch. Ik was op zoek naar panko om fetasticks te maken. Het recept had ooit in een maaltijdbox gezeten en het was lekker en snel klaar. Reden om het nog eens te maken als ik het paneermeel zou kunnen vinden. Tijdsgebrek noopte me een winkelmedewerker te vragen waar ik panko kon vinden. "Wat is dat juist mevrouw?""Panko is Oosters paneermeel" trachtte ik, meer wist ik zelf niet. Gelukkig kreeg ik meteen een routebeschrijving naar de afdeling Aziatische voeding. 

Daar aangekomen kostte het me nog moeite de panko te vinden...tot ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide me verbijsterd om en keek in de warmste donkere ogen die ik ooit gezien had. Ze hoorden bij een man van rond de dertig die netjes gekleed was en voorzien van een een volle bos donker haar. Iets in zijn aanraking maakte mijn benen week. "Kan ik je helpen zoeken?", vroeg hij charmant. Ik voelde mijn kaken rood kleuren en vroeg me af of ik niet teveel begon te zweten. Ik stamelde: "Nee ik vind het zelf wel..." en tegelijkertijd dacht ik je mag mij wel helpen...dus zei ik er meteen achteraan: "of toch...als jij weet wat panko is". Het flitste door mijn hoofd dat niemand ooit van panko gehoord heeft, dus dat dit wel op een sisser zou aflopen. Tot mijn verbazing stapte hij resoluut op een blauw doosje in het rek af en gaf het mij met de woorden:"Deze bedoel je?". Verbaasd bedankte ik hem en toen ik mij richting kassa wilde begeven voelde ik dat me dat niet zou lukken.Iets trok mij naar hem toe. Er was iets met hem wat mij heel bekend aanvoelde, alsof ik was waar ik moest zijn. Hij voelde mijn aarzeling en wandelde mee richting kassa zonder iets te zeggen. Ik rekende af en hij ging met mij mee. Het voelde niet vreemd aan. Buiten gekomen keek hij me aan en gaf mij zijn nummer "Voor als je nog eens iets zoekt wat ik voor je kan vinden". Ik wandelde weg zonder nog iets te zeggen, met zijn telefoonnummer.

Bij het uitladen van de boodschappen spookte hij door mijn hoofd. Wat was er toch met me aan de hand? Ik besloot de hele dag niet meer aan hem te denken, maar dat viel zwaar. 

Die nacht in bed voelde ik nog steeds die aantrekkingskracht. In mijn dromen bleef hij ook aanwezig.

De volgende ochtend was mijn eerste gedachte hem een berichtje sturen, wat ik dan ook deed. Ik wist zelf niet waarom en wist ook niks te zeggen, maar had een sterk gevoel dat hij het wel wist.

"Bedankt voor je hulp gisteren in de supermarkt. Zonder jou stond ik waarschijnlijk nog te zoeken. Diane"

Dat moest volstaan.  Zou hij snel reageren?

Niet veel later hoor ik een bericht binnenkomen. Met bonzend hart open ik het.

"Vanavond om 19u bij de Passade? Ik kan je ophalen als je wil."

Niet wat ik verwacht had. Hij lijkt erg zeker van zijn stuk. Kom ik zo wanhopig over? Mijn gevoel voor zelfrespect zegt dat ik niet zo makkelijk ben als meneertje denkt..."Ik kijk mijn agenda na en laat je zo snel mogelijk iets weten"...of toch niet..."Ik zal kijken of ik me vrij kan maken"...ook niet..."Oja heel graag,heel graag, meneer de mooie man die mij zijn naam nog niet verklapt heeft"...binnenpretje...nee ernstig nu...best even niks doen en de vraag even op mij laten inwerken bij een kopje thee.

Ik begin een gesprek met Gizmo, mijn dikke grijze kater...voor hem gaat alles vanzelf in het leven, lijkt het. "Gizmo, moet je horen: ik leerde gisteren een man kennen in de supermarkt die zijn hand op mijn schouder legde, mij naar buiten volgde zonder een woord te zeggen en me daar zijn telefoonnummer gaf. Ik heb hem vanochtend een bericht gestuurd en nu gaat hij ervan uit dat ik met hem wil afspreken vanavond." Terwijl ik mezelf dat hoor zeggen, denk ik 'creepy, wegblijven daar'. Maar iets in mij weet dat dat niet gaat lukken...ik moet op zijn minst weten wat erachter zit.

"Ik heb mijn agenda even gecheckt en ik zal er zijn om 19u. Heb je ook een naam?"

Zo dat is weg...waar ben ik mee bezig?

Er komt nog een kort antwoord:"Samuel"

De spiegel kijkt me ongelovend aan. Ben jij wel jezelf op dit moment? Ik zie mijn groene ogen en mijn rode krullen...sproeten op mijn neus. Niets ongewoons. En toch doe ik dingen waar ik zelf niet achter sta. Zijn het vlinders?