Schaduw

1

Well, here it is. The story of my life. Oh, wacht. In het Nederlands. Klopt ook.
Mijn naam is Frenny. Ik ben niet iemand die erg opvalt. Ik heb een goede baan, een leuke vriend, en ben gezond. Meer dan dat wilt een mens toch niet? Nou, ik heb wel meer dan dat. Het kan zowel positief als negatief zijn. Zelf maakt het me vrij weinig uit. Ik ben gemiddeld, dus ik sluit me ook aan in het midden. Natuurlijk snapt niemand iets van wat ik zeg. Draai er nou niet zo om heen, we willen je verhaal weten. Ik weet het, maar ik ben dol op praten. Ik hou ervan om in de spotlights te staan. Ik wil belangrijk zijn. Gezien worden. Ertoe doen. Het is moeilijk, oké.
Prima, ik heb me net lichtelijk voorgesteld. De rest komt later. Ik ga mijn verhaal vertellen. Een verhaal dat misschien niet helemaal realistisch klinkt, maar het toch wel is, want ja, het is zo; ik zie meer achter de mens.
Wacht, dit snap je natuurlijk niet. Ik zou wat specifieker zijn. Ik zie wat achter de mens zweven. Een verhaal. Een groot deel van hun leven, dat het enorm heeft kunnen beïnvloeden. Iedereen heeft wel eens iets meegemaakt, en dit kan ik aan de hand van deze wolk zien.
Maar wat zie ik dan? Zie ik dan een soort verschijning? Een kloon? Verbeeld ik me iets?
Nou, ik zal het je vertellen. Ik zie geen emoties. Het enige wat ik zie, is een zwart figuur. Een zwart figuur dat langzamerhand je lichaam overneemt. Stukje bij beetje, stapje voor stapje. Het is een schaduw. Deze schaduw is zwaar, vertrouw me maar. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, en iedereen heeft zijn eigen einde. Rustig maar, ik ga het je allemaal uitleggen vanaf hier.

Er zijn bepaalde personen waarover ik het ga hebben, waarover ik veel kan vertellen aan de hand van de schaduw. Dit zijn mensen die regelmatig bij mij in de buurt te vinden zijn.
Ik geef van tevoren een paar tips.
-Vertrouw niemand, ook niet als ze poeslief lijken.
-Lees het verhaal, maar laat het niet in je leven.
-maak geen andere draai aan het verhaal. Wat ik vertel is mijn waarheid.
-lees het verhaal voordat je een oordeel krijgt over mijn gevoel.

Prima, oké, dat waren je tips! Nou ga ik echt verder.
Mijn eerste persoon is Leon. Stap naar voren; Leon Aarts.
Wat een man, zeg. Ik heb hier zo veel over te vertellen, dat ik aan 300 pagina's niet genoeg heb. Daarom vat ik hem samen.
Het begon op de middelbare school. Ik was toen denk ik een jaar of zestien, en ik ging bijna mijn examenjaar in.
Ik woonde toen natuurlijk nog bij mijn ouders, of beter gezegd, ouder. Mijn moeder was destijds al overleden.
Ik woonde samen met mijn vader in een normaal huis achter in het dorp. Het lag een beetje uit het zicht, maar we waren daar niet alleen.
Toen onze enige buren gingen verhuizen, kregen we nieuwe buren. Hardstikke leuk, dacht ik toen, maar er zat op een gegeven moment een andere wending aan.
Er kwam een gezin van drie personen te wonen. Een man, een vrouw en een jongen van ongeveer mijn leeftijd, gokte ik. Ik was toen al een kletskous, dus ik ging langs de buren om ze welkom te heten. Ik ontmoette ze, en gelijk had ik al wel een klik met ze. In het bijzonder met Leon. Hij had iets wat ik nog niet was tegengekomen. Wat weet ik niet, maar hij had ìets. Alsof hij een geurtje op had, als dit niet bestond. Hij had iets bijzonders bij zich dragen. Ik heb hem altijd gewaardeerd.
Hij was ook erg aantrekkelijk. Hij sportte veel, en had zijn haren op een mooie manier zitten, dat ook niemand anders had.
We raakten bevriend en we zagen elkaar veel. Hij kwam bij mij op school, dus fietsten we regelmatig samen. In de pauzes trokken we ook met elkaar op, samen met toen mijn vriendinnengroep. Hij nam dan wel eens wat jongens mee.
Echt, ik meen het. Hij had iets bijzonders, ik weet het nog steeds niet, maar iedere keer als ik er aan denk, verlang ik naar zijn stem, zijn lach, zijn gespierde lichaam en zijn ogen.
Liefde maakt blind, zegt men. Ik geloofde hier niet in.
Ik was niet verliefd, maar ik voelde me wel degelijk tot hem aangetrokken, en werd best wel eens jaloers als hij met een andere meid praatte.
Op een dag studeerden we af van de middelbare school. We waren allebei onderhand zeventien, en hij had zijn rijbewijs al binnen.
Die dag haalde hij me op. Het verbaasde me, want hij mocht nog niet alleen rijden. Het maakte me toen niks uit. We haalden ons papiertje op, en toen gingen we ervandoor met de auto.
Hij vertelde me dat het zijn auto zou worden. Het was een dure porsche. Hij schepte er nogal over op, dus ik vond het wel goed.
Hij liet me dingen doen die ik zelf nooit zou hebben gedaan. We rookten, blowden, steelden en deden dingen met elkaar. We raakten hechter. Daardoor werd de aantrekkingskracht tussen ons groter. Ik werd verslaafd aan hem, als een soort drug, en ik kon niet meer stoppen.
In de grote zomervakantie waren we alleen maar bij elkaar. We waren een soort 'friends-with-benefits'. Ik kon niet van hem afblijven en hij niet van mij. Hoe het is gekomen weet ik niet helemaal meer.
Zijn ouders waren weg. We gingen naar zijn huis, en hebben daar een 'leuke' nacht gehad. Dit ging wat langer door. We vonden het heerlijk om dit stiekem te doen, zodat het spannend bleef.
En toen ging het compleet mis. Ik was al een paar dagen lang flink ziek, en ja je zult het nu vast wel geraden hebben; 'Ze is zwanger!'
Helaas was dit inderdaad het geval. Ik was net achttien. Hoe kon dit misgaan? Gelijk probeerde ik contact met hem op te leggen, maar ik had al even niks meer van hem gehoord, wat ik erg vreemd vond. Ook zag ik hem bij zijn huis niet veel meer.
Ik was in paniek, maar bleef in mijn rol. Ik bleef het kalme meisje dat nergens wat om gaf.
Later besliste ik weer eens langs te gaan bij deze buurjongen. Ik bedacht me vol in mijn hoofd hoe ik dit zou brengen. Ben ik boos? Ben ik verdrietig? Of bang? Hoe zou hij reageren? Dat soort vragen had ik.
Ik kwam al snel aan voor zijn huis, en met een messensteek in mijn rug zag ik een fiets. Door de fiets heenkijkend zag ik Leon op de bank. Zo goed als naakt. Met een ander meisje, dat toen nog niet bekend was voor mij. Ook naakt trouwens. Ze deden dingen die Leon en ik deden. Ze keken naar elkaar als hoe Leon en ik naar elkaar keken. Verlangend, strijdend, wild en Hoopvol.
Ik voelde me alleen, en in de steek gelaten. Ik brandde weg, daarbuiten voor dat nare huis.

Tegenwoordig zie ik Leon soms nog wel eens rondlopen. Ik zie dan zijn schaduw achter hem. Het is een soort gedaante dat hem volgt.
Aan het begin schrok ik hier erg van. Ik wist niet wat het was, maar ik wist wel dat het niet normaal was. Ik moest er erg aan wennen. Door zijn schaduw liep hij erg moeilijk. Zijn schaduw kan me laten zien hoe zijn leven er op dat moment uitziet plus alle gebeurtenissen van eerder. Ik kan dan zien dat hij ook nog wel eens denkt aan ons, maar ook aan die andere meid.
Zijn schaduw trekt ook aan hem. Het maakt zijn leven zwaarder, omdat hij dit verdient. Hij verdient het omdat hij de mijne kapot heeft gemaakt.
Langzamerhand maakt zijn schaduw hem kapot. Oververmoeidheid zijn de eerste klachten bij hem geweest. Hierna de blijvende blessures. Ook kreeg hij last van stemmingswisselingen en kreeg hij problemen met zichzelf waarvoor hij nu hulp krijgt bij een psycholoog. Dagelijks lijdt hij aan depressie en denkt er aan om een punt achter het leven te zetten, omdat hij het voor zichzelf heeft verpest.

Dat is het verhaal van persoon nummer 1. Waar het allemaal begon. Leon was de jongen waarover ik droomde, omdat het zo'n 'badass' was. Hier viel ik op. Ik viel op de verkeerde jongens. Hier zul je later in het verhaal nog wel achter komen.
Leon is een jongen met een achtergrond. Hij komt van een plek waar niemand over praat. Niemand durft er een oordeel over te geven, in angst om hiervoor gestraft te worden, namelijk de Getto's. Dat hoeft natuurlijk geen reden te zijn dat hij zo is, maar wat ik al vaker heb gezegd; hij heeft iets dat andere niet hebben. Hij is speciaal. Hij is... anders.
Het leven is één groot mysterie. Waarom zie ik zulke dingen? Hij heeft me nooit verteld over de Getto's, maar toch weet ik het. Ook weet ik zijn relatie met zijn ouders thuis. Ook dit bewaar ik liever voor een andere keer.
Voor nu... door naar nummer 2; Jan van Akkerlaan. De man die mijn leven totaal heeft veranderd.