Schaduw

3

We gaan door naar ons volgende nummer op de lijst. Namelijk de relatie tussen de ouders van Leon. Ik kwam hier regelmatig over de vloer, zoals je onderhand wel wist.  Ik voelde daar een bepaalde spanning. Ik heb er Leon nooit over gevraagd, maar ik wist dat er iets niet klopte. Op dat moment was alles nogal vaag. Ik kon er met mijn gedachte maar niet op komen. Wat voelde ik? Wat was verkeerd? Wat was goed?
Ik was het even kwijt. Toch werd het elke keer wat opgehelderd. Dit verhaal heeft twee kanten. Deze twee kanten hebben verschillende gevoelens. Voor welke partij je kiest, mag je zelf weten.
Laten we beginnen bij de moeder van Leon. Haar naam is Wendy. Wendy is knappe advocate die bijna alle rechtzaken wist te overtuigen. Dit viel ook aan haar waarde te zien. Ze rijdt dagelijks langs in haar audi a5. Mooie bak hoor, ook al heb ik verder geen verstand van auto's.
Wendy is opgegroeid als verwend meisje. Van haar ouders kreeg ze alles. Alles werd haar voorgekauwd. Ze is heel makkelijk aan haar toekomst gekomen. Ze had ook een oudere broer en zus, die het ook allebei niet slecht hadden. Al snel leerde ze Antonio, de vader van Leon, kennen. Dit was zo rond haar 16e. Ze groeiden naar elkaar toe en op haar 22e trouwden ze. Over Antonio vertel ik later meer.
Wendy beviel vervolgens 5 jaar later van Leon, en nog 3 jaar later van Chaz.
Wat veel mensen niet wisten is dat Wendy niet helemaal was als wie ze zich voordeed.
Tijdens haar studie woonde Wendy voor enkele jaren op kamers, en hier heeft ze zichzelf leren kennen. Ze ging met drie andere meiden. Met z'n vieren stonden ze sterk.
Op een avond gingen twee vriendinnen op pad, en besloten Wendy en de andere vriendin een avondje thuis te blijven. Ze zochten een leuke film, wat snacks, en flink wat wijn bij elkaar en gingen voor de buis zitten.
Na een tijdje hadden ze allebei zoveel gedronken dat ze hun grenzen op wilden zoeken. Wendy ging uit het raam hangen om even te 'hangen', daar had ze zin in. Ze had ook genoeg op trouwens.
De vriendin kwam bij haar staan. Zij was nog redelijk bij de les, en probeerde Wendy bij het raam vandaan te halen. Wendy was het hier niet mee eens en pakte haar vast. Ineens werden Wendy's lippen op elkaar gedrukt door die van haar vriendin. Het was een moment stil. Wendy wist niet wat er gebeurde. Een aantal seconden later nam ze dingen waar en verplaatste ze zich. Ze duwde haar vriendin weg. Ze waren beide geschrokken, en wisten even niet wat ze moeten doen. Ze keken elkaar aan. ,,Wat was dat dan?'' vroeg Wendy toen.

Er ging een tijdje voorbij en ondertussen had Wendy haar studie afgerond. Van de kus wist niemand, behalve zij en haar vriendin. Het was niks, zeiden ze nog. Wendy kon er alleen nog niet met de kop bij.  Wat voelde ze?
Er gingen maanden voorbij waarbij ze samen met Antonio de wereld ontdekte. Ze gingen samen op wereldreis en leerden verschillende culturen kennen. Wat Wendy erg is bijgebleven, is dat je in het ene land heel veel kon maken en je alsnog geliefd was, en in het andere land de doodstraf zou krijgen als je ook maar verdacht leek.
Die avond van de kus nam Wendy ook mee op wereldreis. Ze tilde het mee op haar schouders, zonder dat Antonio er ook maar iets van wist. ,,vermoeidheid", zei ze dan. Er ging geen dag voorbij dat ze niet dacht aan haar vriendin en die ene kus...
Wendy probeerde het achterwegen te laten in een land waar ze toch nooit meer terug zou komen, maar dit lukte niet.
Op een dag werd ze gebeld door haar oude vriendin van de kamers, niet die ene van de kus, nee, een andere. Degene die al gauw een vriend had gevonden tijdens de studie. Dat is Angelique. Er werd gevraagd hoe het ging. ,, Goed,'' zei ze dan, gereed om weer op te hangen. Ze wilde die tijd vergeten.
Haar schaduw maakte het lastig. Het trok haar. Haar schaduw zei constant: ,,Je bent niks waard. Alleen zo'n lesbische wil je. Je bent één van hun. Eén van de zielige gevallen, die niks anders zou kunnen. Een nietsnut.
Ze trouwde met Antonio, kreeg kinderen en nog steeds hoorde ze de schaduw. Ze wilde gewoon niet onder de lesbische vrouwen vallen.  Dit was zo'n stempel die je niet wilde dragen.  Je werd dan in een hoekje gezet. Tegenwoordig is het doodnormaal om op hetzelfde geslacht te vallen, maar sommigen vinden dat nog steeds moeilijk te accepteren.
Verder heb ik niet zo veel over deze vrouw te vertellen. Ze lijdt, en het valt aan haar te merken dat er iets niet helemaal klopt, maar ze heeft het nog steeds niet toegegeven. Leon weet het nog niet, maar ja, hij is sowieso naïef. Misschien vertel ik nog wat over Wendy, maar ga er niet per se van uit. Ze is niet heel bijzonder in vergelijking met andere schaduwverhalen.