Schaduw

2

Jan van Akkerlaan. Hij is mijn volgende onderwerp. Een gewone naam, zou je zeggen. Het is eigenlijk ook een hele normale man. Maar hij heeft een verleden. Een verleden waar de hele stad van op de hoogte is. Een stukje Jan dat nooit meer weg gaat.
Zijn schaduw vertelt het verhaal. Er is ook een kant die de mens niet kan zien.
Jan was een man die bij ons in het dorp woonde, en hier zijn eigen winkeltje begon. In deze winkel had hij allerlei oude muziekplaten te koop staan. Zijn winkel stond vol met oude radio's, cassetebandjes en zo'n platenspeler.
Hij kwam in 1999 aanzetten met deze winkel. In deze periode was dit de trend van ons dorp. Hij heeft toen veel opbrengst gehad, maar de laatste jaren zijn oude muziekapparaten niet meer zo populair. Mensen spelen tegenwoordig hun muziek af via hun telefoon, laptop of boxen.
In ieder geval, Jan was een bekende naam in het dorpje waarin wij woonden. Mijn vader had goed contact met deze man. Daardoor leerde ik hem ook steeds beter kennen. Zelf ben ik op dit moment 25 jaar oud, en ik ken deze man al vanaf mijn babytijd. Best lang dus, zal je zeggen.
Echter leerde ik hem pas ècht kennen naarmate ik ouder werd. Zo rond mijn 13e, voor dat hele Leon-gedoe.
Hij paste vroeger wel eens op, wanneer mijn vader iets voor zijn werk moest doen. Dit was altijd feest. Hij was echt gezellig. Hij wist de sfeer bij elkaar te rapen, laat ik het zo zeggen.
Op een dag kwam hij aan, en was hij verdrietig. Het was de sterfdag van zijn vrouw.
Hij is hier erg kapot van geweest. Hij kwam dan bij ons thuis om op mij te letten, maar het raakte eerder andersom. Ik praatte met hem. Hij voelde zich nutteloos.
,,Voor mij ben je een tweede vader," zei ik dan. Dit deed hem ook erg veel.
Waarom wist ik toen niet. Hij heeft het me ook nooit verteld. Maar doordat ik in schaduwen kan kijken, weet ik het hele verhaal nu. Dit ga ik nu met jullie delen.
Hier begint het.

Jan was een jaar of dertig. Hij was getrouwd met een prachtige vrouw genaamd Rosa. Ze waren erg gelukkig met elkaar. Rosa was in verwachting van een meisje, waarvoor ze ook al een naam hadden. Gigi zou haar naam worden. Ze waren zo blij met hun toekomst.
Op een dag kwam er een brief door de bus met daarop een aanmelding van de dienstplicht in het leger. Dit hadden Jan en Rosa nooit aan zien komen. Jan moest verplicht het leger in, en door naar het buitenland.
Hoogzwanger liet Rosa Jan vertrekken naar Afghanistan om daar voor zijn land te strijden.
Vanaf deze tijd had Jan geen contact meer met zijn gezin. Na een paar maanden kreeg hij contact met Rosa.
Rosa was bevallen van Gigi. Gigi was gezond, maar bleek een beperking te hebben. Dit was vol ingeslagen bij beide ouders. Gigi had een open ruggetje, waardoor ze haar hele leven in een rolstoel moest doorbrengen.
Op een dag bezochten Rosa en Gigi het ziekenhuis voor een scan. Dit was in de hoop voor verbetering. Jan wachtte in spanning af vanuit Afghanistan. Hij hoopte zo erg dat het beter zou worden. Betere mogelijkheden voor Gigi en een makkelijker leven voor haar en de ouders. Hij wachtte, en wachtte. Hij kreeg na 4 uur nog steeds niks te horen. Hij belde, maar kreeg het antwoordapparaat. Dit heeft dagenlang geduurd.
Jan was van slag en dacht dat Rosa er klaar mee was. Ze zou het toch laten weten? Waarom dan niet? Had hij wat verkeerd gedaan? Hij bleef maar bellen, en bleef bij het antwoordapparaat. Hij besloot contact op te nemen met de moeder van Rosa, waarmee hij oh zo goed kon. Hij kreeg te horen: ,,Hoe moet ik dat weten, dat meiske laat nooit iets van zich horen''. Hij heeft haar zowat gesmeekt om contact met Rosa op te zoeken door langs het huis te gaan. Moeders deed dit, en werd geschokt. De auto stond er. De ramen waren weg, ze dacht eerst dat deze nog open stonden, maar eenmaal dichtbij zag de moeder van Rosa dat er glasscherven uit bovenkant van de deur staken. Het raam was kapotgeslagen.
De moeder van Rosa nam verdere polshoogte. Ze ging richting de voordeur, en zocht de sleutels van het huis van haar dochter. Een rits sleutels ratelde zich door de hanger. Toen eenmaal het slot van de deur werd gehaald, kon je een onaangename geur ruiken. een kille geur. een wantrouwende geur. De moeder van Rosa durfde niet verder te stappen. Ze pakte haar telefoon, maar twijfelde; ''Voor hetzelfde geld is er niks aan de hand, en staat er gewoon een product te verschimmelen.'' Ze liep voorzichtig door de deur. Ze belde Jan op en zei dat er iets niet klopte. ,,Ik zie niet veel, het is donker, de rolluiken zitten dicht. Het ruikt hier zo vreemd, Jan, Het klopt niet...'' Ze liep verder, en zag een telefoon liggen. Ze klikte erop, en hierop stonden meldingen van wel honderden gemiste oproepen van Jan, werk, en de arts van Gigi. Dit gaf ze door aan Jan en voordat de woorden uit haar stembanden waren, stond ze verstijfd. Jan riep door de telefoon: ,,Jolanda, wat is er? Zeg iets. ,,Tijd om je dienstplicht achter je te laten, Jan. Dat zal je nodig hebben'', ademde ze rustig door de telefoon.
Het was zelfmoord, althans, dat zeiden ze.

Nee, Dit klopt niet. Echt niet. Iedereen denkt altijd. Men wilt niet van het ergste uitgaan. Ze willen de pijn voor zichzelf verzachten. Tuurlijk. Zo zijn mensen.
Maar dit verhaal heeft nog geen einde. Sterker nog. Dit is pas het begin van Jan zijn verhaal. Rosa en Gigi hebben zich allebei het leven ontnomen. Gigi door middel van gas, en Rosa met behulp van een touw en het plafond. Maar nee. Dit kon en mocht niet zo zijn. Gigi was pas geboren, en Rosa genoot van haar leven. Nee. Dit kan niet.  Iedereen gelooft in het kopje 'zelfmoord', maar dit is pure bullshit. Tot op heden denkt nog iedereen dat Rosa zichzelf op gruwelijke wijze het leven heeft ontnomen, en hierbij haar vechtende dochtertje heeft meegenomen. Dat is jammer. Alleen ik ben degene die de waarheid kan zien, en niemand die mij ooit zou geloven.

Dit is het echte verhaal.
Rosa en Gigi waren op weg naar het ziekenhuis voor weer eens een controleafspraak. Rosa reed in een oude Ford Mustang op weg over de brede wegen. Haar dochter zat in een stoeltje achter haar. De rolstoel lag ingeklapt op de achterbank naast de kleine. Omdat ze in het dorp woonden, moesten ze een eindje over een lange weg rijden. Dit was alleen maar in de omgeving van een bos. Net op dat moment sloeg de auto af en startte natuurlijk niet meer. Rosa stapte uit en deed de motorkap los. Ze keek wat het probleem was, en ze zag het al gauw zat. De accu was leeg. Ze wilde net haar telefoon pakken toen er een auto aankwam. Er zat een man in. Hij keek aandachtig naar Rosa en de auto. Hij stopte voor haar. ,,Wat aan de auto?'' Riep hij vanuit zijn kleine raampje. ,,Ik denk dat het de accu is'', zuchtte Rosa. De man stapte uit en pakte uit zijn kofferbak een aantal kabels. ,,Handig, als je automonteur bent,'' zei hij.

Hij verbindde de kabels aan beide auto's en zorgde ervoor dat Rosa's mustang weer ging draaien. ,,Heel erg bedankt!'' Zei ze. De man was alleen nog niet klaar. ,,We zullen even een rondje moeten rijden om te kijken of hij ook blijft draaien''. Rosa twijfelde. ,,Ik heb een afspraak, en we zijn al laat.
,,Ik wil niet dat je nog eens stil komt te staan, wie weet of je dan wordt geholpen. Rosa liet zich overhalen. ,,Oké dan, een kort rondje.'' Ze stapten samen in de auto, en namen de kabels mee, voor de man als een soort dekmantel.
Na vijf minuten rond te hebben gereden, wilde Rosa de auto weer omkeren naar de plek waar ze stilstonden, maar daar was de man het niet mee eens. ,,Ik vind het net gezellig worden, zullen we nog even?'' ,,Nee, sorry, we zijn echt al laat.'' De man trok een revolver uit zijn zak. ,,Moet ik het een keer herhalen? Laten we nog even doorrijden.''
Ze reden door naar het huis van Jan en Rosa. Ze werd stilletjes, zodat de buren het niet hoorden, uit de auto getrokken. De man haalde Gigi uit de kinderstoel. Hij pakte haar op en liep richting de voordeur. Hij commandeerde Rosa de voordeur open te draaien, en Rosa deed dit dan ook. Ze wist precies wat er ging komen.
,,Doe de deur dicht,'' commandeerde de man. Rosa trilde, maar deed de deur dicht. Er werd gewezen naar de vloer. ,,Op je knieën zitten.''
Rosa boog zich naar voren. ,,Wat ben je van plan?'' De man draaide zijn hoofd naar haar. Hij liep naar haar toe en greep haar bij de keel. ,,Bek dicht, kutwijf!'' Er werd geschreeuwd en gehuild, maar Rosa stond machteloos. Gigi keek op een afstand toe vanuit haar kinderwiegje. Rosa werd bij haar haren beetgepakt. ,,Jullie soort hoort niet op deze wereld. Jullie denken dat iedereen wilt helpen, maar ze vinden jullie gewoon zielig.''
,,Alsjeblieft, laat ons met rust.''
,,Wat zei ik nou, bek dicht!'' schreeuwde de man en pakte zijn revolver er bij.
Rosa probeerde zich los te wringen, alleen dit hielp niet.
in een oogwenk laadde de man zijn revolver en richtte het op Gigi. Hij schoot. Er hoorde een gil. Vervolgens was er nog een schot. Ineens was het stil. Veel te stil.

De man had alles voorbereid. Uit zijn tas, die hij om had, haalde hij desinfectiemiddel, een aantal doeken, een groot pincet, hechtingsmiddelen en een touw. Hij maakte van zowel Gigi als Rosa de wond schoon. Hij haalde de kogels eruit met zijn pincet, hechtte de wonden en hing touw op. Hij tilde Rosa op en hing haar aan het touw op, in haar eigen huis. Gigi werd op de bank neergelegd. De man zette het gas van het fornuis aan en vertrok.
De man was helemaal geen monteur. Hij was werkzaam in het laboratorium. Hij onderzocht lijken. Hij wist precies hoe hij wonden kon herkennen en uitwissen. De man was wijs, maar niet wijs genoeg. Hij werd destijds ontslagen, en raakte depressief. Hij kwam in aanraking met beperkten door therapie. Hij leerde met deze mensen te werken. Op een dag werd zijn hart gebroken door een van hen. Sindsdien wilt hij wraak nemen op deze mensen. Rosa heeft een beperkt kind verwerkt, dus zij was ook schuldig. Ze moest weg.

Vanaf dit moment was Jan alleen. Hij wist dat er iets niet klopte.