Left behind

Mijn ouders

Julie's P.O.V

Het is 20:00 als mijn moeder kotsend boven de wc hangt terwijl ik me afvraag wat er met haar aan de hand is. Ze is al drie weken zo ziek, ze moet steeds overgeven, valt vaak flauw, heeft heftige buikpijn en heeft last van hoofdpijn. Ik probeer het voor elkaar te krijgen dat mijn moeder naar de dokter gaat maar aangezien ze zo super eigenwijs is is het me nog steeds niet gelukt. Maar toch vraag ik het haar weer.

Julie: "Mam? Het wordt echt tijd dat je naar de dokter gaat."

Nadine: "Julie geloof me nou het gaat echt wel"

Julie: "Kom op kijk naar jezelf het ziet er echt niet gezond uit!"

Inmiddels reageert mijn moeder steeds kwader op alles wat ik zeg en het loopt uit in een fikse ruzie.

Julie: "Mam werk nou eens voor een keer mee, denk je dat dit voor ons leuk is?"

Nadine: "Luister, het gaat steeds beter met me, een dokter is niet nodig!"

Ondertussen komt mijn vader de badkamer in, hij ziet mijn moeder boven de wc hangen en schreewt: "Nu is het genoeg! Je gaat NU naar de dokter"

Mijn moeder weet dat mijn vader in dit soort situaties nogal agressief kan worden en dus luistert ze naar hem. Ik ben heel blij en opgelucht dat mijn vader het voor me kaar gekregen heeft om mijn moeder naar de dokter te krijgen. Onder tussen is het al 21:00 en het wordt tijd dat ik naar bed ga, ik geef mijn ouders een nachtzoen en loop naar mijn kamer. Ik ben best wel moe dus trek ik mijn kleding uit en verruil het voor mijn pyjama. Ik trek mijn dekbed open en val in een diepe slaap.

Als ik de volgende dag wakker wordt en op mijn wekker kijk is het al 13:20! Wow, ik heb echt lang geslapen! Normaal slaap ik niet zo lang maar sinds mijn moeder ziek is ben ik echt doodop. Ik loop naar beneden en maak een boterham voor mezelf als ik een briefje zie liggen met daarop:

Lieve Julie,

Het spijt me dag ik gister zo boos was, het komt door de hoofdpijn denk ik. Papa en ik zijn even naar de dokter, we zijn snel weer terug.

Xx Mama

Ik zucht en denk als het maar niks ergs is... Maar ik heb een naar gevoel in mijn buik. Om eerlijk te zijn heb ik nog nooit iemand zo ziek gezien, behalve mijn oma zij had kanker. Ze zou toch niet.... Ik schrik van mijn eigen gedachtes en zet ze gauw van me af.

Ik ga aan mijn huiswerk en na een poosje hoor ik een sleutel in het slot steken en mijn ouders komen binnen. Ik vraag meteen hoe het gegaan is en mijn moeder zegt: "Ik moest bloedprikken en ik moet naar het ziekenhuis voor een hersenscan dat is in verband met de hoofdpijn"

Ik schrik bij het woord hersenscan maar vraag niet door. Ik zeg alleen: O.. Dat is minder nieuws... Ik moet mijn tranen bedwingen, ik ben ook zo emotioneel. Het nare gevoel dat ik eerst had komt langzaam weer terug, ik moet even alleen zijn en zeg: " Mam,Pap ik ga even naar Kylie." Ik stap op de fiets en bel haar na drie keer over gaan hoor ik:

"Met Kylie Anderson?"

"Heey Kyl', kan ik naar je toe komen?"

"Hé Juul', natuurlijk kan dat"

"Oké, mooi ik ben er in 5 minuten tot zo!"

"Tot zo!"

Na 5 minuten kom ik aan bij Kylie ik bel aan.