Left behind

De diagnose

Julie's P.O.V

Het is 22:30 als ik thuis aankom ik zet mijn fiets weg en open de voordeur. Als ik de woonkamer binnenloop zie ik tot mijn grote schrik dat mijn moeder huilend op de bank zit naast mijn vader. Ik vraag geschrokken: "Wat is er aan de hand?" mijn moeder kan niet reageren ze is te emotioneel, daarom neemt mijn vader me even apart. Terwijl ik achter mijn vader aan de keuken inloop bestijgd een naar voorgevoel me.

Peter: "Ik weet niet hoe ik dit moet zeggen maar..

Julie: "maar wat? Zeg het me??"

Peter: "mama heeft een diagnose gekregen.."

Julie: "papa? Eerlijk zijn heeft mama kanker?"

Mijn nare gevoel wordt erger en ik wacht op papa's reactie.

Peter: "ja lieverd, maar we gaan ons er samen doorheen slaan, oké?"

Ik begin te huilen, mijn ogen zijn rood opgezwollen en ik begin er hoofdpijn van te krijgen. Ik had net nog zo'n goede hoop maar dat is nu compleet verdwenen. Ik wil van de aardbodem verdwijnen. Waarom?! Vraag ik me af waarom moet ons dit overkomen? Het is zo oneerlijk! Ik storm naar boven en sla mijn kamerdeur met een knal dicht. Even later wordt er op mijn deur geklopt en mijn broer komt met tranen in zijn ogen binnen lopen. Mijn broer en ik hebben een hechte band ook wanneer we verdriet hebben. Mijn broer komt naast me op mijn bed zitten en zegt: "het komt allemaal goed, we kunnen dit aan" ik snik "maar wat als ze....." "Dat gaat ze niet, echt niet" snikt Daniël. Ik knik alleen maar. We kruipen in elkaars armen en vallen bijna inslaap tot Koen mijn jongere broertje bij ons komt liggen en hij snikt: "G-gaat m-mama d-dood?" Het is echt hardverscheurend om een jongetje van vier dat te horen zeggen. We kruipen nu met zijn drieën bij elkaar en vallen in slaap.