Hindi ko na namamalayan... kung ano talaga ang tunay kong nararamdaman. Madalas nagpapanggap na lang ako na masaya sa harap ng tao, yun pala ang plastik naman tignan. Ang hirap magpakatotoo sa paligid mo at alam mo na hindi sila magiging concern sayo.
Pero... Sa bandang huli parang isang bula na makakalimutan ang isang bagay na para bang walang nangyare.
Masakit man isipin na hindi ka nga okay pero sa kanila okay ka lang ganun ba talaga nagagawa ng maskara?
