"Damn it!.. " i spit some blood as I received another punch. Gusto kong lumaban pabalik pero ang metal na nasa kamay at paa ko ang nakapagpipigil sa akin.
"Hindi ka nadala iho.. I told you what to do but you keep on disobeying me"
"I will never listen to you!.. Hinding hindi ko ipagpapalit sa kahit kanino ang asawa ko!"
He laughed feeling amused on what I said.
"Is that so?.. Let's see.."
Tumaas ang gilid ng labi nya while watching me struggling to get free. May ipinakita itong papel sa harap ko.
"I'll call someone and you need to say this"
"Why do you think I'll do that?" sumenyas ito sa lalaking nasa gilid ko. Isang malakas na suntok ang natamo ko rito na saglit kong ininda. I once again look at him para mas inisin sya.
"patayin nyo man ako hindi ko gagawin ang iniuutos mo"
"ma! Pa!.. Ano pong gagawin nyo?.. Mama!!" malutong akong napamura nang ilabas nila ang bunso kong kapatid. Napasigaw ito at mas malakas na napaiyak nang makita ako.
"anong ginawa nyo sa kuya ko?!.."
"shut up kid or your brother will die.."
Kinagat nito ang labi pero patuloy pa rin sa pag iyak.
"you just have to say this or i'll shoot your little sister" itinutok nito ang baril sa sintido ng aking kapatid.
"k.. Kuya" i cursed silently. Hindi ko maatim makitang takot na takot at umiiyak ang bunso kong kapatid. Nakikita ko pa sa monitor ang buong pamilya ko na kapwa nakablindfold at nakatali sa upuan.
The phone rang. Tahimik sa kabilang linya nang senyasan ako na magsalita na. I clenched my fist. Hindi ko na maramdaman ang nagdurugo kong kamay sa pagpipilit na maalis sa metal na ito.
"Yes attorney... Do all the possible ways to annull us.."
The man in front of me started talking when Stephanie shouted. The situation makes me even madder.
"I.. I love you Steph.." i said almost out of breath from madness.
As soon as I the call had finished ay muli nilang ipinasok ang kapatid ko sa isang kwarto.
"I'll leave now.. Kayo ng bahala jan..don't kill him anyway.. You know what will happen once you tell the police or anyone about this.." aniya paglingon sa akin.
Hindi ko maiwasang isipin ang nangyari noon. Kung kaya ko lang lumaban noon ay hindi mangyayari ito. Masyado silang makapngyrihan para paglaruan kami ng ganito.
"Maico... Galing ka nanaman ba sa mansion ng De Vera?" naupo ako sa sofa katabi ni Kuya Jared na nanood ng NBA.
Tahimik akong nanonood ng laro pero ang isip ko ay ang masayang ngiti ni Allena habang nakikipaglaro sa isang batang lalaki. He has the same hairstyle and feature as mine when I was a kid.
"Malaki na anak ko kuya" i said. Sumilay ang ngiti nito na agad din namang nawala. Ang isipin sa aking anak ay nakapagangiti kay Kuya Jared pero ang katotohanang kailanan ay hindi kami makikilala nito ang nagpawala ng saya sa amin.
"Iwasan mo ang pagpunta roon Maico.. Alam mo naman ang De Vera.." mahina nyang saad.
"I just want to see my son.."
"Alam ko.. Masakit para sayo pero mas makabubuting itigil mo na.. "
Pagsinungalingan man ako ni Jane noon ay alam kong anak ko ang batang kinikilalang ama ay si Ken ngayon. Nararamdaman ko ang kakaibang saya sa tuwing nakikita ko ang bata.
"Nagmessage nga pala si KC.. Nangangamusta sayo.. Hindi ka daw nagrereply.."
"kakausapin ko mamaya.. "
"kagagaling mo lng ng Australia namiss ka agad nun.. Hindi man lang ako kinamusta.. Kuya nya din naman ako"
"inaaway mo kasi lagi.." I stood up. Nagpaalam akong aalis para asikasuhin ang trabahong dahilan ng pag uwi ko dito.
Kahit san ako magpunta ay naiisip ko ang masayang imahe ng babaeng minamahal ko kasama ng aming anak. Siguro nga ito na ang kabayaran sa lhat ng luha at pasakit na naidulot ko sa kanya. The happiness I couldn't give her had been and still fulfilling by some else.
