Ben artık uykularımı geri istiyorum.
Anladım. Tamam.
Mutlu son yok. Ozaman mutsuzluklarda olmasın lan.
Ben şuan senin göremeyeceğin bir yerdeyim.
Senin hiç duyamayacağın bir yer.
Öğrenemeyeceğin, hissedemeyeceğin ve hatta hiç var olamayacağın bir yer.
Cehennemindeyim lan ben.
Duygularımı kaybettim.
Yolumu, izimi.
Bir parça yaşam belirtisi arıyorum kendimde.
Ayaklı bir gerizekalıyım galiba.
Düşünmeden yapamıyorum.
Seninle olmuyor. Ama sensizde olmuyor.
Aklımı kaybediyorum lan ben aklımı!
Hissedemez oldu ellerim teninde ki gizi.
Sol omzumda ki melek defterler doldururken sağ omzumda ki izlemekle yetindi.
Sen?
Sen hâlâ aynı.
Psikolojime psikologlar dayanmadı.
Haplar, şuruplar, bir kaç doz uyuşturucu, alkol?
Hangisi kaybettirebilir beni?
Hangisi yokedebilir sence bende ki seni?
Sensiz kalan nefeslerimi sigarayla tamamlıyorum ben.
İki ciğerimde pert hâlde.
Ama yanlış anlaşılmasın ha sigaradan değil. Sensizlikten.
Yok oluyorum ben.
Kafamı nereye çevirsem karanlık. Bi avuç hüzün hep.
Kimim kimsem olmadı benim. Sende olmadın.
Peki ne olmalı?
Kendimi mi kesmeliyim?
Bileklerimi mi kanatmalıyım?
Yoksa herzaman ki gibi sırtımı dönüp bıçaklamalarına göz mü yummalıyım?
Ne yapayım daha söylesene?
Kalbim kaldı sende.
Teşekkürler.
