Καρδιοχτύπια στα θρανία

Μοναξιά μου όλα

Γιατί να μην ήμουν εγώ;  

Δύο χρόνια πέρασαν όμως οι πληγές έμεναν ακόμη ανοιχτές. Μαχαιριές που διαπερνούν την καρδιά μου και αναπάντητα Γιατί να αιωρούνται σε κάθε γωνιά του μυαλού μου.

...Υπομονή και θα περάσει.

... Πρέπει να προχωρήσεις...

...Ως πότε θα συνεχιστεί αυτή η κατάσταση;

...Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός...

Είχα κουραστεί ν' ακούω τις ίδιες κενές φιλοσοφικές συμβουλές από τα στόματα φίλων και γνωστών. Λέξεις της στιγμής, κουβέντες προσωρινής παρηγοριάς. Πόση υπομονή να κάνω πια;

Μοναξιά χθες. Μοναξιά σήμερα. Μοναξιά αύριο. Ζω μέσα από τις αναμνήσεις μας.

Γιατί με άφησες; Δεν κράτησες την υπόσχεση σου.

Για πάντα μαζί...και μετά...

Έφυγες αφήνοντας με μόνη.

Πως θα μάθω να ζω χωρίς εσένα;

Η ψυχή μου κραυγάζει, ουρλιάζει, ματώνει, πονάει...μα ποιος θα την ακούσει; Ποιος θα με ακούσει; Τα χείλη μου έχουν σφραγίσει ερμητικά.  

Τρέμω. Φοβάμαι. Νιώθω μόνη. Παγωμένη. Αποκομμένη από κάθε συναίσθημα.

Κάθε μέρα ξημερώνει ίδια και απαράλλαχτη με την προηγούμενη.

Ίδιο πρόγραμμα. Ίδια ρουτίνα. Ίδια καθημερινότητα.

Λύτρωση μονάχα ζητώ. 

Κλείνομαι στο μικρό εργαστήρι και δημιουργώ.

Οι θύμησες επιστρέφουν όπως κάθε βράδυ. Μου επιτίθονται βάναυσα.

Φαύλος κύκλος. Αέναος. Επαναλαμβανόμενος.

Οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες κυλούν και φεύγουν. Οι εποχές αλλάζουν. Φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη, καλοκαίρι.

Οι αναμνήσεις δεν παύουν να με στοιχειώνουν.

Τα δάκρυα δεν κυλούν από τις κόγχες των ματιών μου. Στέρεψαν κι αυτά. Σου είχα υποσχεθεί να μην κλάψω.