ZEYREK

BIKTIM!

Bugün gerçekten hayatımın en zor günlerinden biri. Gerçekten beni kimse anlamıyor, dinlemiyor, umursamıyor, ne ailem ne de arkadaşlarım, tabii bir kişiyi saymazsam ❤Aslı❤ beni tek anlayan kişi arkadaşım, yoldaşım, değerlim, herşeyim...
(En azından ben öyle sanıyordum.)
Bugün (yine her gün olduğu gibi) okula gittim. Sınıftakiler tarafından dışlanmam bir sorun, ödevimi yapmadığım için sınıfın ortasında hocadan güzel bir azar yiyecek olmam apayrı bir sorun, neyse derse girdik. Hoca ödevimi yapmadığımı görünce bozuntuya vermedi, (neden böyle bir şey yaptı anlam veremedim.) Zaten utanıyordum bu sefer daha da utandım, içim bir kötü oldu. Başka ödevini yapmayan kişilere kızıyordu. Aslı' da ödevimi yapmadığımi biliyordu, ve o da yapmamıştı. Hoca ona kızarken birden "Öykü' de ödevini yapmadı, ama ona neden kızmadınız?" Dedi. Sınıfta olan gürültü patırtı bir anda kesildi çünkü söz bana gelmişti, herkesin ezdiği, sevmediği ve umursamadığı Öykü' ye gelmişti. Hocaya attıkları bakış zaten bana yeterdi. Abartmıyorum, o an ölmekten başka bir şey düşünemedim. Herkes bir ağızdan "böyle saçmalık mı olur? Hoca bize kızıyor, Öykü' ye bakın birde, hoca ona ayrımcılık yapıyor..." diye laflar söylendi, bende utancımdan lavaboya gitmek için izin aldım. Ağlıyordum, ağlıyordum çünkü Aslı' nın da beni sevmediğini düşündüm, beni tek anlayan kişi olduğunu düşundüğüm kişide beni sevmiyordu artık. Keşke okula gelmeseydim bugün, diye geçirdim içimden. Şükürler olsun ki okul bitti. Eve geldim. Evde de ayrı sorunlarım var, annem sanki işkence çektirmek için doğurmuş beni. Her şeyime karışmasından BIKTIM! Zaten Aslı' yı da kaybettim. Yalnız olamak çook zor, hele seni anlayan birinin olmaması gerçekten çok zor, vede benim gibi biriyseniz...
Aslında annemide suçlamıyorum üstüme çok düştüğü için, babamın yokluğunu bana hissettirmemeye çalışıyor, ama ben babamın yokluğunu her dakika hatta her saniye hissediyorum, annem babamın kaza sonucu öldüğünü söyledi ama ben inanmıyorum çünkü annem her babamdan bahsettiğimde kızgın ve üzgün bir tavırla konuyu değiştirmeye çalışıyor. Filmlerde erkek başka bir kadın için eski karısını terkedip gidiyor, aklıma böyle şeyler gelmiyor değil ama sonra saçmalama öykü diyorum. Babanın seni ne kadar sevdiğini bilmiyor musun, baban seni ne olursa olsun bırakmaz. Yani umarım böyledir. Neyse bunları düşünmek istemiyorum. Asıl kafama takılan artık gercekten yalnız olmam. Ne yapacagımı hiç bilmiyorum...
Okula gittim, sonrasında beni çoooook sinir eden bir şey oldu. Kantinden limonata alıp bahçeye çıkıcaktım, limaonatayı aldım tam bahçeye çıkarken birine çarpmamla limonatanın üstüme dökülmesi bir oldu. Limonata resmen herkesin içinde üzerime döküldü ve rezil oldum. Bana çarpan çocuk hem suçlu hemde güçlü, birde gülüyor bana bakarak. Resmen alay ediyordu. Kantindeki herkese rezil oldum. Hemen sınıfa çıktım, utancımdan bana çarpan çocuğun yüzüne bile bakamamıştım. Acaba kimdi?
...