14 February 2019
ลัฟวี่นั่งชันเข่าอยู่ริมสระน้ำที่สวนสาธารณะ เหม่อมองท้องฟ้าสดใสราวกับจะต้อนรับเทศกาลแห่งความรักแล้วก็พาลรู้สึกคลื่นไส้ วันวาเลนไทน์ปีนี้เธอไม่ต้องแหกคุกอีกแล้ว ตั้งแต่จับศรตะกั่วรัวใส่มนุษย์ไม่ยั้งเมื่อปีที่แล้วเธอก็กลายมาเป็นนักโทษหลบหนีเต็มตัว หากกลับสวรรค์ตอนนี้คาดว่าโทษไม่ใช่แค่ขังแน่ๆ เพราะวาเลนไทน์หมุนมาบรรจบอีกครั้ง จึงไม่แปลกที่จะเห็นคิวปิดทั้งหลายซ่อนตัวอยู่ตามมุมตามหลืบทั้งๆที่ก็ร่ายมนตร์กำบังตัว
"หึ"
แค่นหัวเราะแบบเดิมที่ชอบทำ คิวปิดพวกนั้นก็หน้าโง่เหลือเกิน เธอคิด ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้ ลัฟวีปิดเปลือกตาลง ขณะนั้นกลิ่นที่เหมือนจะคุ้นเคยแต่ก็ไม่โชยมาเตะจมูกพร้อมๆกับเสียงทรุดตัวลงข้างกาย
"คุณลัฟวี?"
ลัฟวีลืมตาขึ้นมาช้าๆ คนตรงหน้าไม่ค่อยเปลี่ยนไปจากที่เธอจำได้เท่าไหร่ มีเพียงเส้นผมสีน้ำตาลสว่างที่ยาวขึ้น กับแว่นสายตาเลนส์บางเท่านั้นที่แปลกตา ชาร์ลยิ้มกว้างจนดวงตาแทบปิด
"คิดว่าจะลืมกันไปแล้ว"
"ถ้าไม่ทำตามสัญญา แล้วมันจะเรียกว่าสัญญาได้อยู่เหรอ"
แปลกที่เสียงหัวเราะสดใสของคนข้างๆไม่ทำให้ลัฟวีหงุดหงิดอย่างที่ควร
"ก็คุณไม่ได้รับปากนี่ครับ แต่ยังไงก็ดีใจที่ได้เจอนะ"
จบประโยคนั้น ชาร์ลก็เล่าเรื่องของตัวเองตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมาโดยที่ไม่มีใครขอ ตั้งแต่เรื่องที่เขาเดินตกท่อหลังแยกทางกับลัฟวีเมื่อปีที่แล้ว ไปจนถึงเรื่องความรักน่าปวดหัวและวุ่นวายจนเวลาปีนึงเต็มๆก็ให้คำตอบเขาไม่ได้อยู่ดีว่าแท้จริงแล้วรักคืออะไร
" ถ้าผมวุ่นวายไปมากกว่านี้ อีกหน่อยคงได้เกลียดความรักเป็นเพื่อนคุณแน่ๆ"
ชาร์ลพูดติดตลก
"ไม่ได้หรอก"
ลัฟวีที่นั่งเงียบมาร่วมชั่วโมงเอ่ยขัดขึ้น ชาร์ลได้แต่เลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
"เกลียดนี่คือเกลียดจริงๆ ไม่ได้ล้อเล่น"
น้ำเสียงนิ่งสงบไม่ต่างจากเดิม แต่กลับทำให้คู่สนทนารู้สึกหนาวขึ้นมาดื้อๆ
" ครับ ผมเกลียดไม่ลงหรอก"
สิ้นประโยคบรรยากาศก็ทะมึนลง หมอกแห่งความอึดอัดเข้าปกคลุมคนทั้งคู่ ชาร์ลลอบเบือนหน้าหนี ลัฟวีควานหาศรตะกั่วแล้วเริ่มง้างธนูอย่างช้าๆ เล็งไปที่คู่รักที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้าม
"อย่า!"
เสียงห้ามเสียงดังข้างตัวทำลัฟวีสะดุ้ง ส่งสายตาคาดโทษไปหาต้นเสียงที่ทำหน้าตื่นตระหนก เป็นเพราะชาร์ลทำลัฟวีตกใจ ศรตะกั่วที่เตรียมง้างไว้จึงหลุดจากมือร่วงสู่สระน้ำที่ไม่อาจมองเห็นก้นบึ้ง จะโกรธคนข้างกายน้อยกว่านี้หากนั่นไม่ใช่ดอกสุดท้าย วาเลนไทน์แสนสุขของลัฟวีถูกชาร์ลทำลายทิ้งจนเละโดยไม่ตั้งใจ
"ผม... ผมขอโทษ"
เห็นเรียวคิ้วเทพธิดาตรงหน้าขมวดมุ่นด้วยความไม่พอใจก็รู้สึกผิดขึ้นมา คนมีชนักติดหลังรีบเอ่ยขอโทษ
"ทำไม"
"ครับ?"
"ที่ห้ามฉัน"
"เขา... รักกันมาก"
ชาร์ลหลบตาลัฟวีแล้วเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่ได้เล่าให้คุณฟัง ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมามีคนทำให้ผมได้เข้าใกล้กับคำว่ารัก ซึ่งก็คือผู้หญิงคนนั้น"
"เธอรักเขา?"
คราวนี้สายตาของชาร์ลมาหยุดอยู่ตรงหน้าลัฟวี พิจารณาใบหน้าที่อ่อนเยาว์กว่าวัยแล้วเอ่ยเบาๆ
" ผมไม่รู้"
เงียบจนได้ยินเสียงลมพัดผ่าน ชาร์ลเสยเส้นผมที่ปรกหน้าขึ้นก่อนจะพูดต่อ
" แต่ที่รู้คือ ผมรักไม่ได้ เธอมีคนรักอยู่แล้ว และพวกเขารักกันมาก"
"...."
"แปลกดีนะครับ ทั้งที่ผมโหยหามันมาตลอด ทั้งที่เป็นครั้งแรกที่เหมือนจะใกล้กับคำๆนั้น ทั้งที่เอื้อมมือไปก็ถึง แต่ผมกลับไม่กล้าสัมผัส"
"...."
"หรือที่แท้แล้วความรักเป็นแบบนี้ คุณคิดว่าไงครับ"
พูดเสร็จก็หันมายิ้มกว้างให้คนข้างกายทั้งที่น้ำตาเอ่อคลอ
"ไม่.. "
"ไม่รู้สินะครับ เฮ้อ ก็นี่คุณลัฟวีนี่นา"
ลัฟวีนิ่งเงียบไปเพราะอีกคนเอ่ยขัด ถ้อยคำปลอบใจที่กำลังออกจากปากผู้เกลียดความรักถูกกลืนลงไปเหมือนไม่เคยคิดจะพูดมาก่อน
'ไม่ใช่หรอก นายเคยบอกว่่าความรักมันสวยงามนี่ อย่าเพิ่งปิดกั้นตัวเองเลย'
"อืม ไม่รู้หรอก"
ไม่รู้ว่าจะเอ่ยปลอบอีกคนทำไม ไม่รู้ว่าทำไมถึงเสียใจทั้งๆที่ชาร์ลก็พูดถูกว่าคนอย่างลัฟวีช่างไม่รู้อะไรเกี่ยวกับความรักเลย แปลกดี ครั้งแรกที่เจอกันเธออยากจะให้ชาร์ลเกลียดความรักเช่นเดียวกับเธอ แต่คราวนี้กลับไม่ใช่ เธออยากให้ชาร์ลรู้สึกดีกับมันและไม่กลัวที่จะรักใคร ความรู้สึกสับสนปะปนขุ่นมัวที่หาสาเหตุไม่ได้ก่อขึ้นภายในใจลัฟวีอย่างเงียบเชียบ
"ผมต้องไปแล้ว"
ชาร์ลยืนขึ้นเต็มความสูง
"ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะครับ"
"เช่นกัน"
"ลาก่อน จนกว่าจะเจอกันใหม่"
ชาร์ลฝืนยิ้ม และหันหลังจากไป
"ไม่สัญญานะ"
เอ่ยกับตัวเองเบาๆ เพราะเธอไม่ได้อยากเจอเขาขนาดนั้น ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกหมองมากเหลือเกิน หรือนี่คือความน้อยใจที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน ลัฟวีเดินไปเรื่อยๆพลางใช้ความคิดเกี่ยวกับอารมณ์อ่อนไหวของตนที่แสดงออกไป แต่ก็หยุดชะงักลงเมื่อคิดได้ว่าเรื่องพวกนี้มันไร้สาระเกินกว่าที่เธอจะใส่ใจ พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าเสียแล้ว คิวปิดหน้าเดียวบอกลาวาเลนไทน์ที่โปรดปราน แล้วบินสู่ท้องฟ้า กลับไปที่ที่จากมาอีกครั้ง
- I hate love episode 2 end -
