verstikt

2

Verliefd zijn op je zelf is toch het mooiste wat er is.

Kijkend na je zelf in de spiegel wetend hoe mooi je ogen zijn en dat ze sprankelen liefde en gevuld zijn met enthousiasme. Liefde voor jezelf ruikend aan die roos  diep inhaleer je de lucht waar je toch zo veel van houd. Het ziet er allemaak weer zo kleurijk uit.

Ik wou dat me leven zo kon zijn geen haat geen gevrees geen slecht weer spiegeling van me eigen ziel. Door haar ga ik twijfelen ben ik wel goed genoeg? Mag ik hier wel zijn? Wie wil mijn aanwezigheid er uberhaupt nog bij...

Kijkend in me eigen ogen wallen door al de nachtmerries allemaal door haar  al die sprankeling van haar word as in mij al dat overdenken wetend dat het nutteloos is totdat me lichaam het bed bereikt. Mijn gevoelens van haat voor mezelf zijn zo groot . Ik wil niet meer bij mezelf zijn.

Ik wil bij jou zijn.

Die muur van angst en verdriet ik wil hem wegduwen maar mijn schouders kunnen hem nu niet dragen. Geen energie meer voor me vrienden voor de mensen die ik lief heb ik ben er klaar mee. Ik sta op het punt om op te geven op te staan en voor altijd weg te gaan.

Langzaam glij ik met me rug tegen de muur na beneden even een pauze en dan ooit weer een keer proberen. Voel me machteloos voor me eigen gevoelens besloten ze weg te lachen de muur onzichtbaar te maken voor de rest van de mensheid.

Ik creëer mezelf een character iedereen kan hem zien door die onzichtbare muur, een perfecte meid altijd aan het lachen altijd aan het praten en vol positiviteit wetend dat ik deze meid echt wil zijn. Niemand die weet hoe ze zich voelt achter die grote muur ooit is ze sterk genoeg hem te verzetten en na deze lange tijd eindelijk eens echt blij te zijn.

Elke dag nacht elke ademhaling staat ze op het punt om op te geven vergeet me niet me echte ik die ik zo graag weer wil zijn ik ga door voor mij voor de oude ik ooit komt ze terug net als jou liefde.

Even niet meer in me eigen leven willen zijn.