Arabayla eve doğru giderken düşünceler arasında bir gidip bir geliyordu. Yıllardır aradığı kız hiç ummadığı bir anda karşısında belirmişti. Onu bir gün göreceğini biliyordu ama bu şekilde olacağını hiç tahmin etmemişti. Onunla nasıl tanışacağı hakkında çeşitli senaryolar kurmuştu. Onu bir barda görüp ağır şarkı eşliğinde dansa kaldıracak ya da festivalde gece dönebilmesi için eve kadar bırakacaktı. Ama aklında asla bir markette karşılaşacağı gelmiyordu. "Neden kaçtı?" diye sesli bir şekilde düşündü. Sahi ya ne acelesi vardı? Belki de bir adamın onu rüyalarına girmesiyle suçlamasından rahatsız olmuştu. "Adımı nereden biliyor?" diye tekrar sesli bir şekilde düşündü. Aklından adını söyleyip söylemediğini geçirdi. Söylemediğine yemin edebilirdi. Adını bilmesinden hoşlanmıştı ki durduğu yerde gülümsemeye başladı. Öyle ki birkaç saniyenin ardından gülümsemenin yerini bir çeşit kahkaha almıştı. Evin önüne geldiğinde arabadan bir kasa Corona abur cubur dolu poşeti ve Bayan Maylemore'un yaptığı kurabiyeleri alıp evin içine girip açık mavi, tek kişilik kanepenin üstüne gelişigüzel bıraktı. Hızlı adımlarla yukarıya doğru çıktı. Odasından içeri girdiğinde eline kağıt kalem alıp kızı tasvir etmeye başladı. Babasının sesi merdivenin başından geliyordu. "Morgan!". Arabasının geliş sesini ya da kapının hızlıca vurulmasını duymuş olacak ki ortalarda görünmeyen oğlunu evin içinde seslenerek bulmaya çalışıyordu. Morgan işine oldukça odaklanmıştı ki ne babasına cevap verir ne de sesini işitir oldu. Bay Thurtman durumdan sıkılmış olacak ki ilk bulabileceği yere, Morgan'ın odasına çıktı.
"Yaklaşık üç dakikadır sana sesleniyorum, duymuyor musun?" diye oğlunun başına dikildi. Cevap vermemekte ısrarcıydı. Bay Thurtman kafasını hafifçe eğip oğlunun bir azimle çizdiği resme baktı. Sadece durmuş oğlunun çizdiği şeye bakıyordu. Kısa bir süre sonra Morgan kalemi sertçe masaya vurarak "İşte kızımız." diyerek resmi olduğu yerden babasına doğru döndürdü. "Hangi kızımız?" diye sordu babası. Cevabı biliyordu ama uyuyacak zamanı olmadığını da biliyordu. Bu kadar kısa sürede uyuyup kızı görmesi ve onu olduğu gibi çizmesi imkansızdı. "Rüyamda ki kız!" diye ekledi. "Nasıl bu kadar emin olabilirsin?" diye sordu Bay Thurtman . "Neden olmayım?" diye tersledi Morgan. Morgan babasının gerçekten onu bir kaçık olarak gördüğünü yemin edebilirdi. Bay Thurtman'ın bakışları da bunu kanıtlar nitelikteydi. Babası bir eli belinde diğer eli havada duvardaki resimleri vurguladı. Morgan kısa bir süre hiç birbirine benzemeyen çizimlere göz gezdirerek "Onu ASDA'da gördüm. Adının Kayleight olduğunu söyledi. Sonra asansöre binip gitti." diye ekleyince Bay Thurtman sandalyede oturan oğluyla göz göze gelebilmek için hafifçe eğilip, dirseklerini masada buluşturdu. "Sen onu ASDA da gördün ve şimdi de onun tek katlı bir markette asansöre bindiğini mi söylüyorsun?". Morgan için bir anda beyninden vurulmuşa döndü desek doğru olabilirdi. "Bu kadar yeterli, yakında psikolojik tedaviye başlıyorsun." dedi babası sesini yükselterek. Bu onun için son raddeye gelmişti. Elini yumruk yapmış dişlerinin arasına götürerek bir ileri bir geri gidiyordu. Artık kızı rüyalarında değil gerçekte de arayacağına hiç şüphesi yoktu. Morgan yerinden doğrulurken "Bu konuda itiraz istemiyorum." diyen babasını yine duymazlıktan geliyordu. Sandalyenin arka kısmına yerleştirdiği hırkasını tekrardan hızlıca giyinip odadan çıkarken babasının yanından vurdumduymaz bir şekilde geçti. Babası arkasından tekrar seslendi. "Nereye gidiyorsun? Morgan! Morgan!".
Arabada tekrar yerini almış, geldiği yere tekrar dönüyordu. ASDA'ya vardığında girmeden önünde birkaç saniye durdu. Gerçekten de tek katlıydı. Aklından aşağıya depoya giden bir asansör olabileceği geçirdi. Kim bilir belki de öyleydi. İçeriye girip onu son gördüğü yere doğru hızlı adımlarla gitmeye başladı. Bu sefer kimseyle göz kontağı kurmaya çekinmiyordu ya da kurduğunun farkında değildi. Normalde böyle bir durumda, gözlerini olabildiğince hızlı bir şekilde kaçırırdı.
