"ရိပ္ !!"
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မိႈင္ေနတဲ့ ရိပ္ ကို အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ့Coffee ခြက္လွမ္းေပးၿပီး ျပဳံးျပေနသည့္ ေခတ္ ေၾကာင့္ ရိပ္ ရင္ထဲေႏြးေထြးသြားသည္...
"ေက်းဇူး ပဲ ေခတ္ !"
Coffeeတစ္ငုံေမာ့လိုက္ၿပီးေတာ့...
"ေခတ္ ! ရိပ္ အိမ္မျပန္ခ်င္ဘူး!(Weakly)"
"ငါ့ အိမ္မွာအိပ္ေလ!"
"အဲ့ဒီ ပတ္၀န္းက်င္နား မေနခ်င္တာ!"
"............."
ခဏ တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့ ေခတ္ ပုံစံက တစ္ခုခုေျပာဖို႔ စဥ္းစားေနပုံဟန္....
"ခဏေ႐ွာင္ေနလို႔ရတယ္ !တစ္သက္လုံး ေ႐ွာင္ေနလို့္မရဘူး ရိပ္ !"
"ဘယ္လိုပုံစံနဲ႔........"
"ဘယ္သြားခ်င္လဲ?ခု အဲ့အေၾကာင္းေတြနဲ႔ လုံး၀မေတြးႏိူင္ေအာင္!"
ပါးနပ္စြာ စကားပိတ္လိုက္တဲ့ ေခတ္ ေၾကာင့္ သူဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့...
" ေခတ္ ပါလိုက္မွာလား?"
လိုက္ေစခ်င္သည္ အနား႐ွိေစခ်င္သည္ ဆိုတဲ့ စကား၀ွက္ တစ္ခ်ိဴ႕ႏွင့္ မရဲတရဲေမးလိုက္သည္...
"အလုပ္ေတြကို ဘယ္လိုပစ္ထားမလဲ?ၿပီးေတာ့ Baby......"
" မလိုက္ပါနဲ႔ေတာ့!!ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္ေတာ့ ရိပ္ ေ႐ွ႕မွာ မထြက္ပါနဲ႔လား?ခုေန သူ႔နာမည္ၾကားရင္ ရိပ္ ဘယ္လိုခံစားရမယ္ နားမလည္တာလား?မသိတာလား?ခုခ်ိန္ ရိပ္ အမုန္းဆုံးက သူပဲ!"
"သူနဲ႔ဘာဆိုင္လို႔လဲ ရိပ္ ?သူကသူ႔ဘာသာေနတာေလ! ရိပ္ ကိုဘာဒုကၡမွ ေပးတာလည္းမဟုတ္ဘူး!"
"သူ႔ တည္႐ွိမႈက ရိပ္ ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဗလာျဖစ္ေစတယ္ !ပထမက ေခတ္ ခု ေဖေဖ!ဘာ႐ွိေသးလဲ? ရိပ္ မွာဘာက်န္ေသးလဲ?
(Shout)"
"ငါက မင္းကို သိပ္ရင့္က်တ္တဲ့သူလို႔ ထင္မိခဲ့တာ!ကိုယ္ကံမေကာင္းလို႔ မရတဲ့အရာေၾကာင့္ ရေနတဲ့သူကို မုန္းေနတဲ့ မင္းစိတ္က
ကေလးဆန္တာထက္ စိတ္ထား ပိုေသးသိမ္ပါလား!"
