YAKUT

-1. Bölüm-

Kahvaltıya indiğimde Pepper 'i gördüm, bir yere yetişmeye çalıştığı belliydi. Elinde kahvesini içmeye çalışırken bir yandan da raporlara bakıyordu. Beni gördüğünde bir tabak uzattı ve raporlara bakmayı bıraktı.

"Babam yine yok mu ?"

Elime bir elma aldım ve masaya oturdum. Kulağındaki kulaklığa dokundu.

"Üzgünüm ama yok canım. Bir kaç işi var. "

"Avengers ile bir iş mi, yoksa normal bir iş mi ?"

"Bak anlıyorum seni. Ama baban bunu dünyanın ve senin güvenliğin için yapıyor. Sen de onu anlamaya çalış."

"O beni anladığı zaman ben de onu anlarım."

Ortalıkta büyük bir sessizlik olmuştu. Babamın sık sık burada olmamasına alışmıştım,
ama hey yalnız da değildim: Pepper vardı, Damon vardı, Dia, Linda ve Pietro vardı, Happy vardı, Jarvis vardı. Onlar benim Avengers' dan sonraki ailemdi.

Ama yinede insan normal bir hayat sürmeyi istiyordu.
Babası annesi ve kendisinin olduğu hatta belki de bir köpeğin olduğu bir evde yaşamayı istiyordu. Sonuçta her şey para ve güç değildi...

Annemi ben daha iki veya üç yaşındayken kaybetmiştik sanırım. Onun yüzünü hatırlamıyordum sanki, ancak fotoğraflar ve kesik kesik anılar vardı...

Babam ve diğer Avengers üyeleri ona aşırı bir benzerliğim olduğunu söylüyor. Fotoğraflara baktığımda ben de öyle olduğunu anlıyorum...

Elimdeki elma bitince çöpe attım o sırada Pepper 'ın çıkmaya hazırlandığını gördüm.

"Gidiyor musun ?"

"Evet, baban olmadığı için şirket işleri ile gerçekten de fazla yorgunum. Gece bir olmadan gelmeye çalışırım."

"Erkenmiş."

"Bu alaycılığın tam bir Stark özelliği. Ben de babanda mı, yoksa genetik bir şey mi diye merak ediyordum."

Gülümsedim. O da gülümsedi. Sonra elindeki, kırmızı ajandayı açtı.

"Matematikden ek ders öyle mi ?"

"Bir Stark olmam teknolojik ve matematiksel bilgimin mükemmel olması anlamına gelmiyor, ve dersimi iptal ettirebilirsin. Bu gün çello dersim var. Tek güzel şeyi de matematiğe yediremem."

"Baban beni vurur."

"Haberi olmazsa vurmaz. Hadi Pepper, iki ay sonra doğum günüm. Bence bunu erken hediye olarak görebilirsin."

Beni mutfakta bıraktı ve asansöre ilerledi. Düğmeye basdığında asansörün kapısı açıldı o da içeri girdi.

"Bakarız."

Ve gitti. Bir tek ben, pankekler ve Jarvis kalmıştık... Telefonumu aldım ve Dia 'yı aradım:

-Hey Dia naber ?

-İyi Wanda, Linda ve Pietro ile oturuyoruz. Sen ?

-Çok iyi, nerede olduğunuzu konum at.

-Senin ev yasağın yok muydu bayan Stark ?

-Orası kolay, babam evde değil. Kimse yok zaten. Dediğim gibi konumu at. Evden kaçar kaçmaz yanınıza geleceğim. Waffle sipariş et.

-Okay, güç seninle olsun kaçak. Eğer aynasızlara yakalanırsan mesaj at.

-Tamam. Hadi bay bay.

İşte evden kaçacaktım. Aslında kendimi hiç suçlu hissetmiyordum, bunu bana babam eve kapatarak zorlamıştı. Koskoca evde kimse yoktu. Happy zaten Pepper 'ı bırakmak için gitmiş olmalıydı. Yinede bir kaç güvenlik koymuş olabilirdi, en iyisi balkondan kaçmaktı.

Hemen odama çıkan merdivenleri tırmanmaya başladım. Odama geldiğimde üzerime siyah, dar bir kot ve kırmızı bir gömlek giydim. Saçlarımı salık bıraktım ve yüzüklerimi taktım. İşte artık atlama vaktiydi. Telefonumu arka cebime sıkıştırdım ve minik, siyah bir çanta aldım. Camıma çıktım ve kendimi boşluğa bıraktım. Bir kaç saniye sonra kızıl büyüm ile kendimi yavaşlattım. Ve yumuşak bir iniş yaptım. Dikkatli bir şekilde yürümeye başladım. Planım güvenliklere büyü yaparak kolay bir şekilde gitmekti. Tabii minik, gıcık bir ayrıntı planımı bozdu. Ön kapıya gelmiştim ve büyüyü yapmıştım tam gidiyordum ki karşımda gıcık kuzenim belirdi: Damon. Amcamdan dolayı tek varis oydu, benim dışımda. Ama o mirasın ona kalan kısmından payını almıştı çünkü amcam ölmüştü. Yüzüne beni aşırı sinir eden bir gülümseme yerleştirdi ve korumaların gözlerinin önünde elini salladı.

  "Büyü demek ?"

  "Nereye ?"

   "Bu seni ilgilendirmez Damon."

Dedim ve yanından geçip yürümeye başladım. Arkamdan seslendi.

  "Haklısın, belki beni ilgilendirmez ama eminim amcamı ilgilendirir."

Arkamı döndüğümde telefonunu sallıyordu.

  "Senin burada ne işin var ki ?"

  "Amcamı bilirsin, zeki adam. Beni gönderdi."

Gözlerimi devirdim.

  "İyi sen de gel. Ama babamın haberi falan olmayacak."

  "Nasıl istersen."

Ve birlikte Linda 'ların yanına gittik. Pietro ve Damon zaten kanka gibi bir şeylerdi. İşte bizim topluluğumuz bu kadardı. Ben, Damon, Dia, Pietro ve Linda...

  Not : Evet, yeni bir hikayeye başladım. Diğerleri bitmedi farkındayım ama acayip bir istek vardı içimde bunu yazmam için. Umarım beğenirsiniz...