15 თებერვალი. უკვე სახლში ვბრუნდები, ჩემს მეგობართან ერთად. გუშინდელი საღამო მარტოობაში გავატარე, მაგრამ ამაზე დიდად არც მიფიქრია.მეგობართან ერთად მეტროში ვზივარ.ვანგონში ხალხი ცოტაა, მაგრამ ჩემს ყურაღებას ერთი გოგო იქცევდა. ის აქამდეც მინახავს ზუსტად აქ. ამ ფიქრებში კი ჩემი მეგობარი ხელს მადებს და მეუბნბა: ჰეი რაზე ფიქრობ?მოგეწონა?მე უცებ მზერას ვმალავ და ვპასუხობ:ვინ?ის არა რათქმაუნდა.იტყუები, მთლიანად გაწითლდი ნუთუ ასე მოგწონს?მე არ ვიცი რა ვქნა,უარყოფას აზრი არ აქვს,მაინც თავისას გაიტანს და იმედ გადაწურული ვუქნევ თავს.ასეც ვიცოდი გაიცინა და ანთებული თვალებით შეხედა,მაგრამ იმედი გაუცრუვდა და მეკითხება: კი მაგრამ რა მოგეწონა მასში ასეთი.მე ვიღიმი თავს მაღლა ვწევ და ვეუბნები:შეხედე ის უბრალოდ ზის და არაფერს აკეთებს,არც მუსიკას უსმენს,არც მობილურზე ბეჭდავს,უბრალოდ ზის და ფიქბოს.ეს კი ბევრს არ შეუძლია,უბრალოდ რომ დააკვირდე ახლა ის აქ არ არის და თავის ფიქრებში დაცურავს.აჰა გასაგებია მაგრამ სხვა არაფერი?მე ვაგრძელებ:მისი თმა და თვალები.მეგობარი გაოცებული სახით მიყურებს,კი მარამ მას ხომ ჩვეულებრივი შავი თმა და ყავისფერი თვალები აქვს,რა მოგწონს მათში?ამ დროს ჩემში დიდმა აზრმა და სიყვარულმა იფეთქა და მთელი თვდაჯერებულობით ვეუბნები:ხო უბრალოა მაგრამ იცი რა?მისი თვალები თაფლისფერია და მათში მთელი სამყარო ირეკლება და ყველაფერს ხედავ როცა თვალებში უყურებ,მაგრამ ამას სხვა თვალებში ვერ დაინახავ რადგან ისი გარეგნულადაა ლამაზი და შინაგან სამყაროც დაბურულია.მისი თმები კი წაბლისფერია,ისინი იცავენ ამ ლამაზ თვალებს და იმ სამყაროს რომელიც იქ იმალება.ხოლო როცა მათ შუქი ხვდება ბრწყინავენა და ლამაზდებიან.აჰა გასაგებია და არ გინდა რომ გაიცნო?მეკითხება.მე ისევ გავწითლდი.არა არ შემიძია არ ვარ მისი შესაბამისი და ვერც გავბედავ.როგორ თუ ვერ?მიდი და უბრალოდ საათი კითხე ან რამე საუბრის დასაწყებად და მერე სახელიც გამოტყუე.არა არ შემიძლია,მასეთ რამეს ვერ გავბედავ.არა ახლა ან არასდროს!არა ხვალ ვეტყვი.ხვალ აუცილებლად ვეტყვი.
