იმ დღეს ლიზას ნომერი გამოვართვი,მინდოდა ასეთი დღის შემდეგ რამე მეთქვა,ორიგინალური და სულში ჩამწვდომი.ამაზე მთელი გზა ვფიქრობდი მაგრამ გადაღლილს თვში არაფერი მომდიოდა.ამ ფიქრებში ისე ჩავიძირე რომ ვერც შევამჩნიე როგორ მივუახლოვდით ლიზას სახლს.ლიზამ შემიპატიჟა მაგრამ მე უარი ვუთხარი. ცოტახნით გარეთ ჩამოვჯექით, მხარზე თავი დამადო და ამოიხვნეშა,გავუღიმე და მეც მივეყუდე. ძალიან დამღლელი დღე იყო არა? მკითხა.მეც დავეთანხმე.დღეს ჩემზე ძალიან ნერვიულობდი?გამიკვირდა მისგან ასეთ შეკითხვა.დავფიქრდი რა მეთქვა, არ მინდოდა რამით დამეღონებინა, არც სიმართლის დამალვა მინდოდა, მაგრამ ჩემი შიშების შესახებ რომ ვუთხრა შეიძლება მხდალად ჩამთალოს მაგრამ სიმართ ხომ ესა.იმ არეულობაში ლიზა მხოლოდ შენზე ვფიქრობდი, ვფიქრობდი უშენოდ როგორღა ვიცხოვრებდი, მეშინოდა და მუხლები მეკეცებოდა.ლიზას გაეღიმა და მზერა მომარიდა,ერთ წუთის მერე შემომხედა და აცრემლიანებული თვალებით მითხრა: მეც ძალიან შემეშინდა.მე გავოცდი დასაწყნარებლად კი ვუთხარირომ ყველაფერმა ჩაიარა და უკვე ყველაფერიკარგად იყო. ბოლოს დამემშვიდობა და წავიდა. მეც წამოვედი და უეცრად ლიზას სახლის მოპირდაპირედ უცნაური სახლი შევამჩნიე, სახლი საკმაოდ ძველი იყო ზოგიერთი ფანჯარა ჩამსხვრეული, მაგრამ ყველგან ფარდები იყო ჩამოფარებული, და ეზოც მოვლილი იყო.მაგრამ სახლში სინათლე არ ჩანდა.დიდი თავგადასავლების მოყვარული არ ვარ ამიტომ თავი დავანებე და წამოვედი,მაგრამ თავიდან იმ ფიქრს თ მაშინ რატომ ტიროდა ლიზა ვერაფრით ვიგდებდი.სუ ერთი და იგივე მიტრიალებდა თავში. სახლში მივედი და ლოგინზე მძიმედ დავებერტყე ისე დავიძინე ტანსაცმელიც არ გამიხდია.მეორე დღეს სკოლაში წავედი, ნამეცადინები თითქმის არაფერი მქონდა. დღეს ის გაკვეთილი გვქონდა რომელიც ყველას გვეზიზღებოდა ქიმია. თვითონ საგანი არა მაგრამ მასწავლებელი გვიშლიდა ნერვებს, ნამდვილი ტირანი იყო, ბავშვებს უმიზეზოდ უწერდა დაბალ ნიშნებს და გაკვეთილზე უაზრო წესები ჰქონდა. გაკვეთლს დასვენებაზე იწყებდა. მოკლედ უგრძნობი ადამიანი იყო თავში ავარდნილი ქონდა.იმ დღესაც დაწერა ცუდი ნიშნები, ყველა ბავშვს უფუჭებდა ნიშანს და ბერსაც კლასში ტოვებდა.ამიტომ გადავწყვიტე ეს საკითხი დამრიგებელთან განგვეხილა.დამრიგებელს ვუამბეთ ამის შესახებ და ვუთხარი რომ ის ნიშანს წერდა იმაში რაც არ ვიცოდით და არა იმაში რაც ვიცოდით.იმ დღის შემდეგ ის მასწავლებელი აღარ გვინახავს ჩვენს კლასში.დამრიგებელმა ასევე გვითხრა რომ ახალი მოსავლე გვეყოლებოდა თანაც გოგო მაგრამ მე არ დამაინტერესა რადგან ლიზაზე ვფიქრობდი.იმ საღამოს ლიზას შევხვდი და გზას ისევ ერთად გავუდექით ფეხით, გზაში ამ ამბებს ვუყვებოდი და ბევრს ვეხუმრებოდი, მის სიცილზე კი მე ვგიჟდებოდი. ბოლოს გავბედე და ვკითხე თუ მაშინ მეტროში რატომ ტიროდა? ის გაჩუმდა და მზერა მომარიდა.მე დაჟინებით მოვთხოვე სიმართლე და მან მითხრა რომ ის მე ყოველთვის მიყურებდა მეტროში და რომ ადრეც მოვწონდი. ასევე გავიგე რომ 14 თებერვალს უნდოდა ჩემთვის რამე ეთქვა მაგრამ ვერ გაბედა. ამ დროს ჩემი თავი გამახსენდა და გამეღიმა, შემდეგ თქვა რომ იმ დღეს როცა ის ტიროდა მამამისი მოკლეს.და იმიტომ მაკოცა რომ ეს ტკიილი გაექრო და თავიდან მოეშორებინა. ამ დროს სულში სიცარიელე ვიგრძენი, ანუ ეს ყველაფერიტყვილი იყო და უბრალოდ მიყენებდა?ლიზა ნუთუ შენ მე მატყუებდი?არა ასე არასდროს მოგექცეოდი მე შენ ნამდვილად მიყვარხარ და არ მინდა რომ მიმატოვო.ამ დროის მანძილძე ლიზას სახლთან მივედით დამშვიდობებისას ლიაზას ვკითხე იმ უცნაური სახლის შესახებ. მან თქვა რომ თავი შორს დამეჭირა ამ სახლისგან რადგან უცნაური რაღაცეები ხდებოდა.ვკითხე ამას მამამისის სიკვდილთან რაიმე კავშირი ხომ არ ქონდა? მანკი ამაზე პასუხი არ გამცა და წავიდა. იმ სახლს დიდხანს ვაკვირდებოდი და შევამცნიე რომ ერთი ფარდის იქით როცა ქარი დაუბერავდ რაღაც მოძრაობდა,ტელეფონი ამოვიღე ვიდეოკამერა ჩავრთე მივაახლოვე და მუხლები მომეკვეცა აშინლად შემეშინდა.იქ ფანჯარაში ადამიანის გვამი ჩანდა.
