Sessiz Şehrin Kalabalığı

1. Bölüm-Ayrılık

İnsan bir şeyi çok istedi mi onun hemen olmasını ister. Ilk önce hayal eder sonra onu kurgulayıp gerçek olmasını ister ve o gerçek olasıya kadar dua eder çalışıp çabalar o olursa çok sevinir ama ondan sonra ne olacağını düşünemediği için aniden kala kalır. Iste bu insanı çok yıpratır ve ben şuan o noktadayım annem bana sarılarak ağlıyor ve benim içimi acıtıyordu.

"Ah kızım ah neden yalnız gitmekte ısrar ediyorsun izin ver bizde seninle gelelim. " diye söze girdi ağladığından kurduğu cümlelere hıçkırığı da eklenince cümleleri iyice anlaşılmayan hale getirmişti. Neyse ki bu uzun sürmedi.

"Anneciğim ağlama lütfen siz oraya gelseniz n'apacaksınız sanki evde otur otur canınız sıkılır burda teyzemler var dayımlar var konu komşu var gene buraları tanıyorsunuz oralarda yapamazsınız ısrar etme lutfen."dedim annem bu cümlemi duyunca biraz olsun sakinleşti ama sadece birazcık çünkü hala ağlaması devam ediyordu.

"Ah elif ağlama artık bak kızımız bizsizde yapabileceğini söylüyor kendi çok yıprattın yapma böyle. Hem otobüs vakti geldi." Annem son cümleyi duyunca bir hışımla bana sarılıp bıraktı o sarsmayla bir anada başım döndü hemen elimdeki telefonu yüzüme doğru yaklaştırıp şalımın üçgeni bozulmuş mu diye baktım ve evet bozulmuştu hemen düzeltip dikkatli bir şekilde annemin yüzüne baktım. Evet sonunda ağlaması durmuştu. Hemen sarılıp muavinin bağırışıyla otobüse binip yerime geçtim annemin ben binmedenki son uyarısı kulağımda çınlıyordu.
Gittiğin de bizi aramayı unutmuyorsun!elbette tabikide onları arayacağım bir an heyecanlanmaya başladım etrafıma baktığımda otobüs hareket ediyordu ve camdan dışarı baktığımda annem bana delice el sallıyordu elime düşen göz yaşımla irkildim ağlıyordum evet bu doğru ağlıyordum senelerdir ağlamayan hatta babaannesinin ölümünde bile sadece zorlayarak bir kere ağlayan kız şimdi hüngür hüngür ağlıyordu ama bu benim hakkımdı  çünkü ben annem ve babamdan ilk defa ayrılıyordum. Ama artık arkama değil dimdik önüme bakmam gerekiyordu çünkü eğer bir meslek edinmek istiyorsam bunu başarmak zorundaydım. Ve artık gidiyordum bilmediğim şehre bilmediğim okula bilmediğim arkadaşların yanına...