İNTİKAM

ODA NUMARASI 86

O gün hayatıma artık bir yön vermem gerektiğini ve yanlızlığa alışmanın vaktinin geldiğini anladım.İşte o andan itibaren kimseye güvenmemeyi ve inanmamayı adet edindim. Ben buyum kabuleneceksen böyle kabullen ve benden daha fazlasını da bekleme. Aynen bu şekilde konuşmuştum iki ay boyunca kendime aşık etmeye çalıştığım çocukla.Ama doğru olan buydu ve ben bunu yapmak zorundaydım.Ovv durun en başından anlatayım kafam yerinde değil kaçıncı sigarami yaktığımı da bilmiyorum.

  En baş dediğim çok eski değil. Her şey sadece birkaç hafta önce başladı

   O gün eve geldiğimde annemin evde olmadığını fark ettim.Bu pek alışıla geldik bi durum değil. Çünkü annem akciğer kanseri ve pek dışarı çıkmaz. Neyse deyip televizyonun karşısına geçtim. Kanal değiştirip dururken birden bi haber kanalında annemi görür gibi oldum. Evet evet bu annemdi!! Ama onun televizyonda ne işi var ki?? Habere odaklandım ve gözlerimden süzülen yaşlarla beraber kendime hakim olamayarak bi çığlık attım. Olamaz annem feci bir trafik kazası geçirmişti habere göre devlet hastanesindeydi ve durumu ağırdı. Hemen kendimi dışarı attım ve bir taksi çevirdim hastaneye sürmesini söyledim bir yandan da babama haber verip hastaneye gel dedim. Taksici merakla sordu:

  Bacım kötü bi şey mi var? Normalde pek yabancı kimselere derdimi anlatmam ama şu anda bunu düşünecek değilim.

  Annem kaza yapmiş abi durumu ağırmış, dedim.Adam meraklı ve endişeli bir ses tonuyla adı neydi annenin, dedi. Bende Şebnem! Şebnem Özyurt dedim. Adam bana aynadan bakıp:

  Şu haberlere çıkan kadın mı? dedi. O sırada kaza anı tektar gözlerimin önüne geldi ve deli gibi ağlamaya başladım. Taksici beni teselli etmeye çalıştı ama pek işe yaramadı açıkçası. Yaklaşık 15-20 dakka ağladıktan sonra:

  Geldik kardeşim sesiyle kendime geldim. Tamam borcum ne kadar değip elimi cebime attım o da ne telaştan cüzdanımı evde bırakmıştım.Kahretsin bir bu eksikti!!!

O sırada taksici abi bana dönüp:

İstemez bacım sen git annenin durumuna bak onu yalnız bırakma, dedi. Ağlamaktan şişen gözlerim tektar doldu ve hıçkırıklarla sadece:

  Sağol abi. Teşekkür ederim,dedim ve arabadan inip hızlıca hastaneye girdim. Danışmaya annemin adını ve buraya getirildiğini söyledim.Görevli kadın bana acır gibi bakıp:

  Oda numarasi 86 dedi. 86 ha demek annem bu numarada can çekişiyor ha!!

   Asansörün önü kalabalıktı bende merdivenlerden deli gibi çıkıp üçüncü kattaki 86 nolu odaya daldım ve bununla birlikte yere yığıldım. Gözlerimi açtığımda babam başucumda sevgilisiyle konuşuyordu. Sırf annemden daha zengin ve daha güzel diye 17 yıllık evliliğini bile çöpe attığı kadınla konuşuyordu. Ağlamaya başladım ama nasıl ağlamak babam bir hışımla telefonu sevgilisinin yüzüne kapatıp bana döndü ve:

Sakin ol kızım ben yanındayım merak etme,dedi. Ben de:

Bu sözü duymayalı iki yil oldu baba şimdi mi aklına geldim daha doğrusu geldik. Anneme yaşattıklarını... dedim ve cümlemi tamamlayamadan tekrar ağlamaya başladım. Annem o nerde diye bağırdım Bi anda odaya iki hemşire ve bir doktor girdi.Bana iğne yapmaya uğraştılar ama deli gibi kıvranarak buna izin vermedim. Annem nerde babaaa?! diye bağirdim. ANNEM NERDE!!!!!!??

      GELEN YORUMLARA GÖRE İKİNCİ BÖLÜM YAYIMLANACAK