Uykusuzdu,yorgundu daha önemlisi ise güne başladığı gibi düşündüğü şey,umduğu şey bugün ölmek oldu.Nasıl bir başlangıçtı bu... Başlangıçlar bir sonla olabilir mi ?
Gözlerimi açtığım yine gördüğüm şey evin gri tavanıydı.Soğuktu,vücüdumun bir kısmı donmuştu.Kalkıp ne kahvaltı yapıcak durumdaydım ne de elimi yüzümü yıkamak için bir güçüm vardı. Bende yataktan çıkmıyıp düşünmeye karar verdim ya da onun gibi bir şey . Önce tavandaki farklı renk tonlarını gördüm ve inceledim sonra bir anda sanki gözümün önün şeffaf bir perde inmiş gibi oldu.Gözleri açık uyumak bu olsa gerek.
Önce bir şeyler düşünüyordum ne olduğunu tam çözemedim ama aklımda bir kaç ses vardı onları dinliyordum sanırım ya da annem televizyonu açmıştı onun sesiydi sanırım.Bir süreden sonra o kadar odaklanmıştım ki tavana rengini bile değiştirebilirdim... kim bilir belki gökyüzünü görürdüm. Görebilirmiydim.....
Gözlerimin önünden tavanı aldım aynı bir hediye kutusu açar gibi. Gökyüzünü görmeye umut etmiştim. Evet gökyüzüydü ama bu düşündüğüm değildi, bu geceydi. Karanlıktı ne ayın kendisi ne de yıldızları görebiliyordum sadece karanlıktı. Uyanalı iki ve ya 2 dakika olmuştu ne ara gece çöktü.Karanlığa dalmıştım ve birden düşünmeye başladım eskiden düşündüğüm o şeyi ''Ölümü''.
İstedim çok istedim ölmek hemde tam o gün,bugün. Düşündüm belki anlamı olur diye evet olurdu.Bugün çok ölmek istedim okurlar. Belki bugün ölseydim göremediğim kişiler keşke görseydim desin diye ölmek istedim. Tek bu mu... Tabiki hayır. Senin için dünyayı yakarım diyip bir kirbitten ateş bile çıkarmazlar. Duyduğum şeylerin olsa belki de ölümü düşünmüyücektim ama o an o kadar huzurlu geldi ki ölümü düşünmek ... Düşündükçe düşündüm sonra fark ettim ki ben kurtulmak istiyorum... Ölüm bir kurtuluş haline gelmiş gibi hissediyordum.Bir yalanla yaşamış gibiydim bana gerçekleri masal gibi anlatım yalanları acı gibi sundular. Ne yapalım sabah kahvaltıda yapmamıştım zaten bizde sundukları yalanları,acıları yedik.
Sonra ardından bir yağmur yağdı.Çayımı elime aldım odaya geçtim.Biraz umursamaz duruyordum ama aklıma yine ölüm vardı.Keşke şimdi ölsem diyordum.Durdum biraz ve bilgisayarın başına geçtim.Şarkılar iyiydi sonra beynimde yoğunlaşan bir ağrı oldu ve yine aklım oraya gitti ölüme. Böyle oturup ölemem dedim...çıktım ve sokaklarda koşmaya başladım koştukça yoruldum.Psikolojik olarak zaten yorgundum bir de üstüne bunu ekledim belki bir şey olur diye.Bugün ölsemde herkes eksik kalsa benden dedim.Gitsinler üzülsünler keşke böyle yapmasaydım zamanında diyip pişman olsalar.Ama ne fayda iş işten geçtikten sonra. İnsanlar klasik işte pişman olucağı şeyleri yaparlar bazen farkında olarak bazen olmadan. Bazen özür dilerler ama tekrar tekrar yaparlar... Sırf bunları bana yaşatanlar için ölmek istedim belki biraz olsun düşünürler zamanı geldiğinde ve pişman olurlar.Tabi sevmiyolarsa ne anlamı kalır ki. Dediğim gibi bir kibrit bile yakmazlar.
Eve geldim sadece bir şarkı açtım dedim ölürsem bir şarkı çalsın. Belki ruhumla beraber bir kaç melodi götürürüm diye,karanlıkta sıkılmam diye.Aslında bunları yazmakta istemezdim ölmek isterdim bunları yazmak istemezdim...
