TODODEKU ♡I LOVE YOU♡

çocukluk arkadaşı /♡\ sevgili

Çoculuk arkadaşım shochan...
Bana bir gün onunla sevgili olacaksın deseler mezarımı kendim kazardım. Ama şuanda onunla sevgiliydim. O daha çocukluk arkadaşı olduğumuzu hatırlamıyor. Bende ona bunu söyleme gereği duymadım.

Evde eski bir foroğraf albümü bulmuştum bunum sayesimde de çocukluk arkadaşım olduğunu hatırladım...

9 yıl önce

Parkta ağlayan bir çocuk görmüştüm. Dizine baktığımda kanıyordu. Ailesi de buralarda değildi bes belli. Çünkü hüngür hüngür ağlayan evladının yanına hemen gelirdi annesi. Fakat ailesi yoktu.

Onun yanına oturdum ve cebimde annemin bana her ihtimale karşı cebime koyduğu yara bandını çıkarıp yapıştırdım.

O ise rengarenk gözleri ile bana bakıyordu. Ona elimi uzattım.

"Midoriya izuku" diye kendimi tanıttım.

"Todoroki Shoto " diyerek oda kendini tanıttı.

"Ailen nerde?" Diye merakla sordum

"Ailem evde şeyy ben evden kaçtım"  diyince şok oldum. Neden bir çocuk evinden kaçar ki?

"Neden kaçtın ki?"

"Evden çıkmama izin vermiyorlar" diye kestirip attı.

Sonra gözlerimin içine baktı
Konuyu değiştirmek ister gibi bir hali vardı.

"Hey senin özgünlüğün ne?" Diye sorunca donup kaldım. Benim asla bir özgünlüğümün olmayacağını bir sene önce öğrenmiştim. Zaten yaşıtlarımın hepsi özgünlüklerini kullanmayı öğrendi. Ama ben öğrenemeyecektim asla. İster istemez gözlerim doldu.

Shochan benim gözlerimin dolduğunu görünce panikledi. Beni üzmek istememişti.

"Özür dilerim izuchan seni üzmek istemedim lütfen affet beni... bak sana bişey göstericem"

Eli buz tutmuştu ve buzlardan bir şekil oluşturmaya başladı. Bu bir kalpti.

"Nasıl? Beğendin mi?"

"Bu çok güzel shochan ~özgünlüğün çok iyi eminim bir gün kahraman olucaksın"

"Ama daha fazlası da var"

Bu sefer etraf çok sıcak olmaya başladı. Elindeki küçük kıvılcımlar büyüdü ve kocaman ateşten bir kalp haline geldi. B-bu ilkinden daha güzel gelmişti nedense daha büyük ve daha göz alıcıydı.

"B-bu mükemmel"

Farkında olmadan gözlerim ışıl ışıl parlamaya başlamıştı.

Shoto ise bu parlak gözleri ger gün görebilmek için içinden dua etti. Ondan ayrılmak istemiyordu.

"İzuku nerdesin?" Bu midoriya'nın  annesi inko'nun sesiydi.

Shoto ise ellerindeki kalp şekillerini bozdu. Ve gücünün azalmasını bekledi. Sonunda normal ısısına dönmüştü.

İnko izuku'ya koştu ve sarıldı. Sonradan fark etti shoto'yu.

"Ah izuku bu arkadaşın da kim?"

"Ah o shochan. Biliyormusun çok güzel özgünlüğü var!"

"Ah öyle mi?"

"Evet!" Dedi heğecanla.

"Hımm neden shochan özgünlüğünü kullanırken onunla bir fotoğraf çekinmiyorsun?"

"Shochan istermisin?" Diye merakla sordu

"Madem çok istiyorsun neden olmasın?"

"Yaşasınnnn!"

Çok mutlu olmuştu izuku.

Annesi fotoğraf makinasını çıkarıp kamerayı ayarlar.

"Hazır hissedince özgünlüğünü kullan ama kendini de çok yorma yapamayacağını hissediyorsan yapmana gerek yok" dedi annesi.

Aslında yorulmuştu ama bunu izuchan'ın isteği olduğu için  yapacaktı. Biraz soluklandı ve sağ ayağı ile yerde bir buzdan bir kalp heykeli sol kolunu havaya kaldırıp büyük bir ateş yarattı ve onu zihni ile kontrol ederek az önceki gibi kalp şeklini verdi. İki özgünlüğü aynı anda kullanınca çok  yoruluyordu ama izuku için dayanıyordu. İzuku buzdan kalbin soğuk olduğunu bile bile umursamadan üstüne oturdu. Onların dışında farklı pozlar daha vermişlerdi. Ama en güzeli ilk fotoğraftı...

Shochan ile vedalaştıktan sonra annesi ile evinin yolunu tuttu. Shoto da koşarak evine gitti. Eğer kaçtığı anlaşılırsa babası ona daha kötü şeyler yapacaktı...

İzuku ise annesi ile çekindiği fotoğrafa bakıyordu. Onları özenle albüme yerleştirdi.

İçinden "umarım seninle bir daha karşılaşırım shochan" diye geçirdi...

Gelecekte onunla sevgili olacağından bir habersiz....

-0-

Childhood friend/♡\ valentine's