2 άντρες ανοιγουν την πορτα, σημαδευοντάς μας με πιστόλια και μας έλεγαν να βγούμε όλες έξω..
Όλες κλαίγαμε και τότε μας οδήγησαν σε μια αίθουσα όπου δίναμε ότι χρήματα είχαμε πάνω μας..
Έδωσα τα 20€ που είχε μαζέψει για μένα η μητέρα μου, και τότε μας οδήγησαν σε ένα δωμάτιο, Εμένα και αλλα 3 κορίτσια.. Ευτυχώς μαζί μου ήταν και η Άντα και κρατιόμασταν χέρι χέρι σφικτά..
Μας κλείδωσαν, και μας είπαν οτι απο αύριο θα αρχίσουμε να κάνουμε την δουλειά.. Μια γυναίκα δεν άντεχε και ούρλιαζε απο τα κλάματα και της έκοψαν το κεφάλι μπροστά μας.. Είχαμε μείνει σιωπηλές όλες μας και τότε μας είπαν πως όποια προσπαθήσει να δραπετεύσει ή κάνει το ίδιο θα 'χει χειρότερο θάνατο απο αυτήν..
Έβγαλα το κινητό απο την τσέπη, και είδα οτι δεν πιάναμε σήμα να πάρουμε τηλέφωνο και είδα 7 αναπάντητες κλήσεις απο την μητέρα μου.. Τι να σκεφτώ;
Μέρες πέρασαν και άντρες ερχόντουσαν καθημερινά για να πηδήξουν, τέτοια σαπίλα, τι κόσμος είναι αυτός; Τόσο ξύλο που τρώμε καθημερινά, παρακαλάμε για ενα κομμάτι ψωμί..
Μέρα με την μέρα σκεφτόμουν την μανούλα μου, τι κάνει, πως είναι, πως αντέχει να μην ξέρει αν είμαι ζωντανή ή όχι; Κάθε μέρα σε αυτό το βασανιστήριο έχανα και μια μέρα απο την ζωή μου.. Τόσοι άντρες με οικογένειες, τόσοι ανώμαλοι, Που είμαι;
