Jay Harper

Hoofdstuk 2

        Na de spectaculaire exit van Grace zaten we nog een paar minuten in een ongemakkelijke stilte toen Noah en ik ook maar besloten om te gaan. Ik maakte Diana zo formeel mogelijk duidelijk dat ik haar niet meer zou bellen en we maakte ons uit de voeten. Onderweg naar buiten greep ik Grace’ jas mee, ik zou nog wel een manier vinden die haar terug te geven.

“Nou, dat was me een avondje.” lachte Noah toen we onze de auto instapte. “Zeg dat wel.” mompelde ik. Bijna bij de loft aangekomen zag ik een meisje voor ons op de stoep lopen. Ik herkende de kastanjebruine haren en het witte cocktailjurkje meteen. “Stoppen!” schreeuwde ik bijna en Noah zette de auto piepend stil. Ik greep de jas van de achterbank. “Het laatste stukje loop ik wel.” Noah keek me verbaasd aan maar haalde zijn schouders op. Ik stapte de auto uit en hij reed verder. 

 “Grace wacht!” riep ik. Grace draaide zich met een ruk om. “Oh god,” zuchtte ze toen ze zich realiseerde wie er naar haar geroepen had. “Wat moet jij nou weer? Ik dacht toch echt dat mijn poging tot afschikken gelukt was.”

“Je was je jas vergeten.” Ik grijnsde en overhandigde haar de jas. “Oh, nou oké. Bedankt.” Ze deed de jas aan en liep verder. “Hee, wacht nou.” riep ik haar na. Ik ging naast haar lopen. “Gaat het wel?” vroeg ik en ik pakte haar arm. Ze rukte zich meteen los. “Het gaat prima. Ik probeer gewoon naar huis te lopen. Zonder lastiggevallen te worden, als het kan.” Ze keek me nijdig aan. Wat was deze meid haar probleem?

"Wat heb ik jou ooit misdaan?" wierp ik haar terug. "Heb ik iets verkeerd gezegd vanavond?"

“Ik heb het gewoon niet zo met mensen zoals jij okay?”

“Mensen zoals ik? Je kent me niet eens.”

“Ik ken je soort. Rijk, verwaand, egoïstisch."

        Ik snoof. “En wat maakt jou zo anders? Je raakt al je geld kwijt door een mislukte plastische ingreep van je vader, die uiteindelijk ook zijn dood wordt en je bent meteen beter dan de rest?” Grace keek me verbaasd aan. “Iedereen kent dat verhaal, het was alleen nog een kwestie van de puntjes aan elkaar verbinden.” constateerde ik.

Grace bleef stil.

Ik zuchtte. "Hoe ver is het lopen tot Westminster vanaf hier?" vroeg ik.

        "Ik ben bijna op de helft."

"Maar je bent al bijna een uur geleden vertrokken?" Was dit kind wel goed snik? "Laat me je brengen," ging ik verder. "Ik woon hier twee minuten vandaan, ik pak m'n auto en je bent binnen een halfuurtje thuis."

 Ik zag haar twijfelen. "Nee bedankt," zei ze uiteindelijk. "Ik mankeer niks aan mijn benen."

"Doe niet zo raar. Het is pikkedonker. No way dat ik je nog een uur in je eentje door Londen laat dwalen."

Grace keek me frustrerend aan, alsof ze me probeerde te peilen en stemde tenslotte toe. We liepen naar de parkeerplaats naast de loft. "Dit maakt ons niet meteen buddy's, weet je dat even." waarschuwde Grace voordat ze in de auto stapte.

"Wat is je volle naam?" vroeg ik na een paar minuten ongemakkelijke stilte. Grace was even stil, alsof ze nadacht of ze mij deze informatie wilde verschaffen. "Grace Anna Bennett." zei ze uiteindelijk.

"Jouwe?" Ze keek me nu aan. "James Harper." zei ik. "Ik heb geen tweede naam." Ik haalde mijn schouders op.

"Ik ben vernoemd naar de moeder van mijn vader. Ik heb haar nooit gekend, ze stierf twee weken voor mijn geboorte." Stilte.

"Je bent niet zo goed in koetjes en kalfjes hè?" Ik lachte. Tot mijn verbazing lachte Grace ook. “Nee, ik denk het niet nee.” concludeerde ze. Ze begon nog harder te lachen. “Je hebt door dat je zojuist mijn school voorbij geracet bent hè?” grinnikte ze. “Oeps.” Ik maakte een scherpe bocht en draaide te auto om. De auto achter ons toeterde.

Ik stopte met piepende remmen voor de kostschool. Ik stapte de auto uit en rende naar de andere kant om Grace' deur open te doen. Ik had kunnen weten dat ze dat zelf al gedaan had.

---------------------------

A/N Sorry dat hij zo kort is! Volgende keer meer, beloofd!