ထိုေန႔ညကကြၽန္ေတာ္cb ကေနစံစံကိုေမးသည္။
"ဟဲ့....ေရာဂါကတကယ္ျဖစ္ေနတာလား??ႏိုင္ငံျခားမွာ..နင္ကႏွံစပ္ေတာ့အကုန္သိတယ္႐ွာေပးဟာ.."
"ေအာ္...ေအး...႐ွာေပးမယ္ခနေစာင္...."
A few minutes letter
"ဟဲ့...ဥကၠာမေရာဂါကတကယ္ျဖစ္ေနတာဟဲ့......
အေမရိကန္အေ႐ွ႕ပိုင္းနဲ႔အလယ္ပိုင္းရယ္...
႐ု႐ွားရယ္..ကိုရီးယားရယ္မွာျဖစ္ေနတာ..."
"တကယ္ႀကီးေပါ့...."
"ေအးဆို....."
"ဒါဆိုဒီလိုလုပ္%+=-^*%-+^
Ok???"
"Aa...."
ကြၽန္ေတာ္ထိုေန႔ညကေတာ္ေတာ္နဲ႔အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။
တကယ္ျဖစ္လာခဲ့ေသာ္လြတ္မည့္ေနရာကို႐ွာေနမိသည္။မနက္ေရာက္ျပန္ေတာ့ေက်ာင္းကားက6:30 လာသည္မို႔အေစာႀကီးထရသည္။
မ်က္စိပြင့္ပြင့္ျခင္းထိုအေၾကာင္းကိုျပန္စဥ္းစားမိကာေၾကာက္ရႊံ့လာသည္။ထိုေၾကာင့္သတင္းအေျခအေနသိရန္ phone ထဲက fb ကိုဖြင့္ကာသတင္းမ်ားကိုၾကည့္မိသည္။
"ရန္ကုန္ေလဆိပ္တြင္စိတ္မက်န္းမာသူႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးကအျခားသူမ်ားအားလိုက္လံတိုက္ခိုက္"
"ရန္ကုန္ေလဆိပ္ျဖစ္ပ်က္မႈ live!"
သတင္းအမ်ားအျပားတက္လာသည္။
"ဟာ....သြားၿပီ..အစီအစဥ္အတိုင္းျဖစ္လာတာပဲ."
Active now ကိုၾကည့္ေတာ့စံစံက active now ျဖစ္ေနလို႔သြားေျပာလိုက္သည္။
"ဥကၠာ အစီစဥ္အတိုင္းလုပ္ေနာ္..."
" ေအးပါဟ..."
"ေနျပည္ေတာ္ကအဲ့verious ျဖစ္ရင္လြတ္တဲ့ၿမိဳ႕ဆိုပဲ...''
"Aa....''
ေလဆိပ္ႏွင့္ကြၽန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသည္ ၇မိုင္နီးပါးသာကြာသည္။
ဟူး...............
ေက်ာင္းတက္ၿပီ....
ေက်ာင္းသားမ်ားကေတာ့ဘာမွမသိသလိုအရင္အတိုင္းပဲေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကသည္။
ပထမအခ်ိန္ကုန္သြားသည္။
ကြၽန္ေတာ့စိုးရိမ္စိတ္ကပိုမိုလာခဲ့သည္။
အျပင္၌လည္း ambulance မ်ားကတစီးၿပီးတစီး။
တိုက္ေလယာဥ္မ်ားကလည္းတစ္စီးၿပီးတစီျဖတ္သြားေနသည္။ကြၽန္ေတာ့္စိုးရိမ္မႈကအထြတ္အထိတ္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။တံခါးေပါက္နားကမ်က္ႏွာကိုမခြာပဲျကည့္ေနသည္။
"ဒိုင္းးးးးးးးး''
"အား.....ကယ္ၾကပါ....ေအာင္မယ္ေလး....ဘာေတြလဲ....အား........."
"အျပင္ဘက္၌ေအာ္သံမ်ားညံစီေနသည္။ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးကျပဳတ္က်လုမတတ္ခံုေနသည္။ဆရာမကလဲအေပါက္ဝကေနေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။တေက်ာင္းလံုးအသံမ်ားၿငိမ္က်သြားသည္။အျပင္မွအသံမ်ားပိုမိုဆူညံလာကာ......တိတ္သြားေတာ့သည္။
ေက်ာင္းအတြင္းထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔သည့္အဖိုးႀကီးသည္မ်က္ျဖဴလန္ကာမ်က္ႏွတြင္ေသြးေၾကာမ်ားကေထာင္လ်ွက္.....ပါးစပ္တြင္ေသြးမ်ားကတစက္စက္က်လ်က္.....အရက္မူးထားသလိုလိမ္ေခါက္ၿပီးယိုင္တိုင္ယိုင္တိုင္ေလ်ာက္လာသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္မထင္မွတ္မႈတစ္ခုကေပၚလာသည္။......
