Olur ya bazen gitmek isteriz. Uzaklara herkesten herşeyden uzaklara.. Bize ait bir şeyin olmadığını hissederiz. Kendimizden bile kaçarız belkide tükenmişizdir, tüketmişlerdir.. Bu hikayenin sonunu merak edip duruyoruz. Bitmeyen bir roman gibi kahramananlar hep değişir. Ve hepsi de bizden bir parça çalıyor aslında bunlar yaşantılar işte hep eksik bırakır birşeyleri.. Kimden kaçıyoruz ki yürüdüğümüz kaldırımlar, sokaklarımızda oynayan tanıdık yüzlü çocuklar; hafiften ferahlatsa da içimizi o büyük eksiklik hep sahneyi bozuyor işte.. Dar gelir kaldıramaz oluruz. O koca yükü bizi bizde hapseden bir zindan oluyoruz. Her gün bir parça daha kopuyor iyice tükenmiş iyice bitmişiz. Yine gidemiyoruz, kaçamıyoruz, terkedemiyoruz.. Sokaklarımızı, caddelerimizi, şehrimizi, insanlarımızı.. kendimizden kaçmayı beceremiyoruz..🍷🌙
