MY COLLEGE MAN (Slow-Update)

Chap 9. YSSABEL

Wiiiiiiiiii...... Salamat po pala sa mga nagsabing mag-UD ako... Dahil na inspired niyo ako, eto na po UD ko... ^_______^

________________________________

Chapter 9. Yssabel

Adrian's POV

Grabe. Hindi ako makatulog... Ano ba kasing trip nung babaeng yun? Ginagawa niya lang komplikado ang lahat...

Kagabi pa ako hindi makatulog. Bwiset naman na babaeng yun eh. Ang raming alam. Imbis na pumayag nalang sa kasal na'to ehh------...

Waaaaaiittt!!!

Teka nga, c Yssabel (Yssa) yun ah....!!!! Nagtataka ba kayo kung anong kinalaman ko sa kanya? Siya yung gusto kong babae, hindi pa ito alam ni Verice dahil kagabi, hindi ko naman ito nasabi...

Nakilala ko siya sa isang business party a year ago. 

----------------

---FLASHBACK--- 

(August 28, 2011; Business Party)

"Mom, I have to go.. If you'll excuse me..." sabi ko kay mama. Akmang paalis na ako---

"Where are you going?" tanong ni mama na nagtataka

"Dad called me to assist the papers for the launch of your newest design in New York." pagdadahilan ko... (a/n: wow, New York..!!! xDD)

"Oh, if that's the case. Go ahead." sabi ni mama.. Naparang atat na paalisin ako.. Matagal na kasi ito gusto ni mama... Na ma-launch na ang mga newest designs niya ng dress and polo's sa New York. Dahil mahal ni Dad si Mom, ginagawa na talaga ni Dad lahat ng magagawa niya...

Lumabas na ako nun at demeretso sa Parking Lot ng may makita akong babaeng umiiyak...

*sniff* *sniff*

"Lady, are you okay?" pagtatanong ko... Hinawakan ko siya sa balikat niya pero---

"Dont touch me!!!" Sigaw niya habang nakahawak sa braso ko...

"Sorry, Im just worried ab--------"

"Ano bang problema mo ha!!" Lumingon na siya sa akin at para siyang nagulat, ganito siya oh ------> O.O

Nung makita ko rin siya as in nakaharap na... Maganda siya, maputi... Yun nga lang kalat na yung color black na nilalagay ng mga babae sa mga mata nila pero maganda talaga siya... She's wearing all black...

"Ss-sorry" dagdag niya... at biglang yumuko ulit... I dont know bakit bigla nalang siyang naging ganun... Pero, dahil makulit ako, I stayed beside her..

"Bakit ka ba umiiyak miss?" tanong ko...

"None of your business..." matabang niyang sabi...

"Well, kung ayaw mong sabihin, sige, dito muna ako.. Sasamahan muna kita... Kung gusto mo ilabas yung saluobin mo, ilabas mo lang..." Sabi ko sa kanya..

Maya maya bigla nalang siya yumakap sa akin... Sa totoo lang gulat na gulat ako duon...

"huhuhhu... Ang rami kong problema.. Una, sa carreer ko, gusto kong maging normal na tao... Gusto ko magawa yung mga nagagawa nila... Gusto ko maramdaman yung pagmamahal ng mga magulang ko.... Pero, bakit hindi ko sila lahat maramdaman??? Lagi nalang sila busy ni hindi na nga sila ako kayang mabigyan ng atensyon eh.. Mapapansin lang nila ako kapag nakakasuhan na ako... Magulang ko ba talaga sila??!!"