Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tears for Fears'in 1985'te yayımlanan Songs From The Big Chair albümündeki Everybody Wants to Rule the World şarkısı, Cobain çakması Uncle Ronnie'nin devamlı tıka basa olan ama müşterilerinin asla değişmediği mekanında usul usul çalıyordu. Regular Show çizgi filmindeki Çak Beşlik Hayalet'in adının verildiği Hi Five Ghost barında, en ücra köşesindeki geniş masaların oraya bir masa daha çekmiştik. Masaları birleştirmiş, ayakta kalan müşterilerle sandalye kapmaca oynamışız da kanlı bıçaklı bir savaşın sonunda kazanabilmişiz gibi gururla sandalyelerimize kurulmuştuk.
Masanın üzerinde biriken bira şişelerinin neredeyse tamamı dibini bulmuştu, ben birayı çok arayan biri değildim. Bu yüzden de içtiğim bira şişesinin hâlâ dolu olması ve oturduğumdan bu yana aynı şişeyi devirmeye çalışmam bir yana ısınmış biramdan tat alamıyordum da.
Yine de şu konuda bir anlaşalım. Ronnie'nin içkilerine asla hayır demezdim. Sırf Sehun'un sürüklemelerine ve Baekhyun'un çemkirmelerine katlanamadığım için uygulamalı sınav için yapmam gereken provalarımı ertelemiş ve burada soluğu almıştım. Birayı sevmezdim ama hiçbir güç bana Hi Five Ghost'un biralarının sidik gibi olduğunu düşündürtemezdi çünkü değillerdi. Gerçekten kafayı bulmak ve aynı zamanda kaliteli zaman geçirmek için burası Tanrı'nın cennetiydi diyebilirdim. Bira sevmezdim ama Uncle Ronnie ne zaman yeni bir şeyler zulalasa bana muhakkak tattırırdı ki ben de seve seve içkileri bir deneme testinden geçirirdim. Kaliteli içkiden de anlardım. Çünkü babamın müthiş derecede büyük bir şarap mahzeni vardı ve kendi biralarını kendi mayalayıp yaptığı dönemlerde de ilk testerı ben olurdum. Tabii bunun üzerinden birkaç yıl geçti.
Mahzende şarap depolamak dışında artık kendi biralarını kendi yapmıyor.
Ronnie Rock müziği sevdiği kadar Hi Five Ghost mekânını da severdi çünkü grup arkadaşlarından geriye yalnızca bu mekânın kaldığından bahsederdi ne zaman iki lafın belini kırsak. İnanın milyon kere de dinlesem Ronnie'nin gençlik maceralarını ilk kez duyuyormuşum gibi aynı heyecan ve merakla dinliyordum ve bu beni inanılmaz mutlu da ediyordu. Herkesin o yıllarda yaşamamış olsa bile kendisini o yıllara aitmiş gibi hissettiği anlar olur ya... İşte, ben Ronnie'nin 80'ler hayatını dinlemeyi en çok bu yüzden seviyordum.
Ne diyordum? Ah. Ronnie'nin grup arkadaşları.
Uncle Ronnie'nin aşırı seksi, aşırı asi ve bir o kadar aşırı etkileyici bir grubu varmış elbette zamanında. Ben kendileriyle tanışma fırsatına nail olamadım. Ama Uncle Ronnie bana 80'lerin başından kalma eski kasetlerini yine 80'lerden kalma bir teyp çalarla dinletmişti. Kendilerine Yırtık Süpernova demişler zamanında ki duyduğumda aşırı fiyakalı bir grup ismi olduğunu söylemiştim Ronnie'ye hayranlıkla. Yırtık Süpernova. Düşününce Ronnie'nin karakterini de acayip yansıttığını farketmiştim. İşte bir gün bana şarkılarını dinletirken o dönem hayal ettikleri şeyleri ve Yırtık Süpernova olarak gidebilecekleri en uç noktaya birlikte gitmek için direndiklerinden bahsetmişti. Bir gece öyle âniden kasedi elime tutuşturmasının sebebi de şarkılarının ben de yarattığı etkiye şahit olduğundandı belki de, o kasedi aşırmak için direnip türlü yollara başvurduğumu da fark ettiğinden emindim açıkçası.
