ლუი ფართხალებს და რაღაცას ლუღლუღებს მაგრამ ვერაფერს ვგებულობ.
- ამას რატომ აკეთებ?!_ გაცეცხლებული ვუყურებდი დერეკს.
- რატომ?_ გადაიხარხარა დერეკმა.- იმიტომ რომ შენ მამაჩემი მოკალი. თან ის ადგილი სადაც დღეს დაგნიშნეს შენ არ გეკუთვნის.
- მარკი თუ სტეფანი?_ გაოცებულმა ვკითხე. ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი ამას.
- მარკი. ახლა შენი თავი არ მაქ ძალიან დავიღალე._ ჩემს გვერდით მჯდომ კაცს გახედა.- ძილინებისა._ მითხრა და იმ კაცმა ცხვირზე ნაჭერი ამაფარა. მალევე გონება დავკარგე.
***
როცა მეღვიძება საწოლზე ვწევარ. ჩვეულებრივ ოთახში ვარ. გვერდზე გავიხედე და ლუი დავინახე რომელიც რკინის სკამზე იყო დაბმული. სკამი კი იატაკში იყო ჩამაგრებული. ლუი მე მიყურებდა. როგორც კი გონს მოვედი მაშინვე სცადა თავის გათავისუფლება მაგრამ უშედეგოდ.
- ნინა. ნინა კარგად ხარ?
- კი. უბრალოდ თავბრუმესხმის. შენ როგორ ხარ?
- არამიშავს. ცოტა უნდა..._ კარები იღება და დერეკი შემოდის. ლუიც წყვეტს საუბარს და გაცეცხლებული მას უყურებს.
- დავინახე რომ გონს მოხვედი ამიტომ შემოვედი._ ოთახის კუთხეში კამერაზე გვანიშნა.
- კი მაგრამ შენ ხომ ნიკმა ჩემს მარჯვენა ხელად დაგნიშნა. ის შენ გენდობოდა.
- ოჰ,ნინა. რომ ცოდნოდა რომ მარკის შვილი ვარ არ ექნებოდა ჩემს მიმართ ასეთი დამოკიდებულება._ სერიოზულად თქვა. შემდეგ კი ღიმილით გააგრძელა.- მართლა ვერაფერს მიხვდით? პირველად რომ მოხვედი ნიკის სახლში. რატომ არ იფიქრეთ თუ სად იყო მარკის ხალხი? კარგი, კარგი. მოდი თავიდან დავიწყოთ._ ღრმად ჩაისუნთქა და საწოლზე ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
- ესე იგი. მოგიყვებით ახლა ჩემს ისტორიას. მარკმა როდესაც გაიგო რომ დედაჩემი ორსულად იყო. დედაჩემი გადამალა და ჩუმად ამშობიარა. ხუთ წლამდე ისევ ჩუმად მზრდიდა მამაჩემი. რადგან დედაჩემი მშობიარობას გადაყვა_ ბოლო წინადადებაზე თვალები გადაატრიალა. გულის ამრევია მისი ყოველი მოქმედება!- შემდეგ გზაში მარტო დამტოვა ისე რომ ნიკს ვენახე. მანაც მიპოვა, შევეცოდე და თავისთან წამიყვანა. როგორც შვილი ისე გამზარდა. მაგრამ მე ყოველთვის ვიცოდი თუ რატომ ვიყავი მასთან. შემდეგ ეს ყველაფერი მოხდა, შენ გამოჩნდი. მაგრამ მარკისგან არაფერი ისმოდა. მთელი ეს დრო ვეძებდი. მოულოდნელად სახლში გახარებული ნაილი შემოდის და მეუბნება რომ მარკი ნინამ მოკლა._ კბილები ერთმანეთს დააჭირა და გამწარებულმა შემომხედა.- აი იმ მომენტიდან ჩემით დავიწყე მოქმედება და გადავწყვიტე მომეკალი. მაგრამ როცა შენ და ლუიმ_ ლუის გახედა და ეშმაკურად ჩაიცინა.- გამოაცხადეთ რომ მალე ბიჭი გეყოლებოდათ. უკეთესი რამ მომაფიქრდა._ ფეხზე წამოდგა. მკლავში ხელი დამავლო და მეც ამაყენა. შემდეგ ხელი ძლიერად მკრა და ძირს წავიქეცი.
- არ მიეკარო შე ნაბიჭვარო! არ შეეხო თორემ დედასმოგი**ნავ!_ ლუი ფართხალებდა და თავის გათავისუფლებას ცდილობდა.
- შენ მამაჩემი წამართვი ასევე ჩემი ადგილი დაიკავე. ამიტომ ახლა მე შენ ძვირფას შვილს წაგართმევ._ თქვა და მუცელში ტკივილი ვიგრძენი.
ფეხს მთელი ძალით მირტყამდა მუცელში. ვყვიროდი და ვევედრებოდი რომ ეს არ გაეკეთებინა. ხელებს მუცელზე ვიფარებდი მაგრამ აზრი არ ჰქონდა. ლუი მთელ ხმაზე გაჰყვიროდა და დერეკს ემუქრებოდა თან გათავისუფლებას ცდილობდა. დერეკი არ ჩერდებოდა. მთელი ძალით მირტყამდა. ერთ მეორეს აყოლებდა მეორეს მესამეს და უამრავჯერ დამარტყა. მოხრილი ძირს ვიწექი ვტიროდი, ვევედრებოდი. ხელებს ისევ მუცელზე ვიფარებდი და ჩემი შვილის დაცვას ვცდილობდი. უვებ გაჩერდა და ჩემს ფეხებს გახედა. მეც დავიხედე და დავინახე ფეხები დასისხლიანებული მქონდა. ძალიან დიდი ტკივილი ვიგრძენი მუცელში მაგრამ ეს დერეკის ბრალი არ იყო. ფეხებშორის სისხლმა იმატა და ტკივილისგან მეც ვიყვირე. ოღონდ ეს არა! ოღონდ ჩემი შვილი არ დავკარგო. მე მოვკვდები ოღონდ ჩემი პატარა, ჩემი ზეინი არ მოკვდეს. ისევ აუტანელი ტკივილი და თვალთ დამიბნელდა.
Louis's Pov
ღმერთო არა! ნინა, ჩემი პატარა. შეიძლება ორივე მოკვდეს. მოვკლავ! მოვკლავ ამ სირს.
- ესეც ასე._ თქვა ღიმილით დერეკმა და მე შემომხედა.
- შე სირო! ეს რა გააკეთე! გეფიცები მოგკლავ!_ ისევ თავის გათავისუფლებას ვცდილობ. მაგრამ ძალიან მჭიდროდ ვარ დაბმული ბორკილებით.
- კარგი, კარგი. ეგ შემდეგში იყოს. ახლა საქმე მაქვს._ ოთახიდან გავიდა.
-აააააა_ ვიყვირე. ნინას გავხედე რომელიც არ ინძრეოდა. ძალიან ბევრი სისხლია. ღმერთო რა გავაკეთო. თვალები ამეწვა. ვერ გადავიტან მას რომ რამე დაემართოს.
ოთახში ორი ბიჭი შემოდის. ერთი კარებთან დადგა და იარაღი დამიმიზნა. მეორე კი ჩემთან მოვიდა და ხელები გამიხსნა. დიდი სიამოვნებით დავასისხლიანებ ორივეს მაგრამ ახლა ნინა და ჩემი პატარა არის მთავარი. როგორც კი ხელები გამიხსნეს მაშინვე ნინას მივვარდი. ხელები მოვხვიე. მადლობა ღმერთს სუნთქავს.
- თავისუფლები ხართ._ თქვა ერთ-ართმა ბიჭმა და ორივე გავიდა.
^ ოთხი საათის შემდეგ^
ნინა საოპერაციოშია მე და ბიჭები კი გარეთ ველოდებით. იმედია მალე გამოვა ექიმი ან ვინმე რომ რამე გვითხრან. უკვე ერთი საათია ოპერაციას უკეთებენ. მადლობა ღმერთს, რომ გზაში ერთი მოხუცი კაცი შემხვდა მანქანით. ნინა ხელებში მყავდა აყვანილი და გაურკვეველი მიმართულებით სამი საათი მიმყავდა. იმ მოხუცმა საავადმყოფომდე მოგვიყვანა. აქედან კი ბიჭებს დავურეკე. როცა მოვიდნენ ყველაფერი მოვუყევი. მაგ ნაბიჭვარს ეს ყველაფერი არ შერჩება! საოპერაციოდან ექიმი გამოდის. პირ-ბადეს იხსნის.
- გილოცავთ. ქალბატონი გადარჩა._ შვება ვიგრძენი და ჰაერი ამოვისუნთქე.- და ასევე ვიზიარებ... სამწუხაროდ ბავშვი ვერ გადავარჩინეთ._ ფეხებში ძალა გამომეცალა და თითქოს გულში დანა გამიყარეს. იატაკზე მოწყვეტით ,მუხლებით დავარდი. რატომ?! რატომ გვემართება ეს ყველაფერი ჩვენ?!
