Suicide Helpline

b e f o r e | a f t e r

Ik schrijf dit aan jou op 25 december // 1 maand nadat we elkaar voor het eerst gesproken hadden.
Ik zal sterven op de vermoedelijke verjaardag van Jezus

Lieve Super-girl,

Je kunt nu stoppen met lezen.

Ik weet dat je dat wilt.

Ik weet dat je me haat.

Je moet.

Je zal wel moeten.

Als je dat niet doet, dan zijn alle tranen die we samen gelaten hebben een leugen.

Ik heb geen spijt.

Voor wat ik deed, bedoel ik.

Ik heb geen spijt dat ik in je leven kwam.

Ik ben egoïstisch.

Maar dat hebben we al vastgesteld.

Tenminste, ik heb dat.

Ik denk dat ik dit daarom schrijf.

Waarom schrijf ik dit?

Er is geen rede.

Je hebt een fout gemaakt, Cleo. Je vertrouwde me genoeg om te veranderen. Je dacht dat je mij kon veranderen. Mij. Het is bijna lachwekkend. Na elk klein ding dat ik heb gedaan. Nadat ik tegen je gelogen had. Nadat ik je gebruikt had in mijn zieke spelletje om mezelf te vermoorden.

Daar heb ik ook geen spijt van.

Ik denk dat het voor ons allebei een stuk ingewikkelder zou worden als ik dat wel had.

Dus ik ben blij dat ik dat niet heb.

Dit is geen liefdesbrief.

En als dat wel zo is, is het een behoorlijk verknipte.

Weet je, gezien het feit dat tegen de tijd dat je dit leest, ik waarschijnlijk languit op mijn badkamervloer zal liggen met een mes in mijn hand (zoals in een van die heel deprimerende film scènes waarover je me verteld hebt, die je altijd aan het huilen maken).

Niet langer levend.

Ik denk dat het zo beter is.

Laat me dat anders formuleren: het is op die manier beter. Deze manier. Probeer niet te ontkennen dat ik je leven de hel op aarde heb gemaakt. Je hebt het me zelf verteld, of je het nou meende of niet. Waarschijnlijk niet. Het was waarschijnlijk maar een gil. Een gil naar mij, omdat ik zo'n eikel ben. Ik heb het verdiend. Dat betekent niet dat het me geen pijn doet.

Niet huilen.

Ik zweer het op God (waar ik btw niet in geloof, maar ik denk dat je dat al wist door mijn niet zo heilige gedrag) dat als je huilt ik een manier vindt om op te staan uit de dood om jou te achtervolgen de rest van je leven.

Dat klinkt bijna poëtisch.

Bijna net zo poëtisch als mijn zeer actuele dood.

Je zult moeten toegeven dat mijn tijd op was. Wij wisten het allebei. Ik heb de wereld genoeg vergiftigd. Jou genoeg vergiftigd.