İnsan nasıl yaşar? Nasıl sever ? Neden bencil olur? Neden duygusuzlaşır? Hayatta kendimize sormamız gereken o kadar çok soru var ki. Bazıları cevaplanabilir bazıları cevaplanamaz. 18 yaşındayım evet. Bu evden babam olacak insandan kurtulmak istiyorum ama nasıl?
Cevap verilmesi gereken asıl soru bu nasıl? Beynim bu soruyu tekrar tekrar bana sorarken ben artık cevap aramaktan yorulmuştum.Çünkü sorunun cevabı yoktu.Annemle bu olayı konuştuğumda onu düşünmememi istediğim gibi bir hayat yaşamamı söylemişti. Sorun bu işte NASIL?
Saat geç olmuştu.Odamda düşüncelerle boğuşurken aşağıdan annemin çığlıklarını duydum.Yine annemi dövüyordu ama bu sefer durmak yoktu.Hızla odadan çıktım ve merdivenlerden aşağı indim. Gördüğüm manzara karşısında gözlerim iri iri açılırken bir kaç saniye kendime gelmeye çalıştım. Üvey babam olacak o şerefsiz anneme arka arkaya vuruyordu.Şuan o görüntüyü tarif edemem tabi içimde yükselen öfkeyide tarif edemem.
Gözüm dönmüş bir şekilde üstüne atladım.Benden kalıplı ve güçlüydü ama içtiği için şuan herkesden güçsüzdü-yani sanırım-Annem şaşkınca bize bakarkan üvey babam olacak insan bir anda benim üstüme yürümeye başladı. Ne yapacağımı bilmez bir şekilde beklerken bana vurmasıyla kendime geldim.Ben bu değildim ben güçsüz değildim ama annem için katlanabilirdim ama bu sefer olmaz.
Gözüm dönmüş bir şekilde masadaki bıçağı aldığım gibi üvey olacak babama sapladım.Ellerim kan olurken onun gözümün önünde yere düşmesini izledim.Ben az önce birisini bıçaklamıştım.Ben İnci böyle şeylere her zaman karşı çıkan kendisini her zaman dizginlemesini bilen ben bu sefer başaramadım.Peki neden? Bunca yıllık öfkeme yenik düşmekten mi yoksa bir anlık gözümün dönmesinden mi?
Şuan bunları düşünecek zaman değildi.Kendimi kaybetmiş bir halde anneme bakarken o ise nemli gözlerle bana bakıyordu. Hala olayı algılamaya çalışıyordu. En sonunda hızla yanıma gelip bana tokat atıp beni kendime getirdi.Annemin bana vurmasıyla bende yere oturup ağlamaya başladım. Ben bu hayattan buradan kurtulmak isterken artık hapishaneye gidecektim.
Ben yavaş yavaş kendime gelirken annem hemen bıçağı silip eline aldı.Ben onun ne yapmaya çalıştığını anlarken o bana bir kaç saniye baktıktan sonra konuşması gerektiğini anladı.
''İnci bana bak. Olan oldu sadece suan beni dikkatli dinle.Senin için üvey babandan gizli bankada para biriktirdim.Çok fazla değil ama seni idare eder.Senden bir şekilde New York' a gitmeni istiyorum. Burada senin üvey kuzenin yaşıyor. Adı Adam Swift. 20 yaşında ve onun ailesini bulup sana verdiğim bu mektubu açmadan onlara götürmen gerekiyor. O senin üvey kuzenin olabilir ama annesi senin gerçek teyzen biliyorum sana bunca zaman yalan söyledim ama lütfen beni anla seni onlardan uzak tutmaya çalıştım.Şimdi lütfen eşyalarını topla ve burdan git. Beni asla düşünme ben kendi çareme bakarım.Ama önce Serpil Teyzenin yanına git o sana yardım edecek.''
Annemin söylediklerini idrak etmeye çalıştım.Şaka yapıyordu değil mi? New York'a gidecektim. Hangi kameraya el sallıyoruz. Annemin beni kolumdan tutup kaldırmasıyla kendime geldim. Hiç birşey demeden hızla elindekileri alıp odama çıktım.
Dolabın üstündeki küçük kırmızı valizimi alıp bana gerekli olan bütün her şeyi koydum. Bunlar bana 1 aydan fazla yeterdi. Sırt çantama kenarda biriktirdiğim parayı telefonumu kimlik gibi bütün gerekli olabilecek herşeyi koyup hazır olduğuma emin oldum. Hızlı olmam lazımdı polisler her an gelebilir. Annemin de bana verdiklerini çantama koyup üzerime montumu ve ayakkabılarımı giydim.Çantamı ve valizimi alıp aşağı indim. Tam annemle konuşacağım sırada polis sirenlerini duydum.Annem artık bana 'git' dercesine çaresizce bakarken ona itaat edip arka kapıya yöneldim.
Evin karşısındaki sokağa geçip polislerin annemi götürüşünü sessizce izledim. Saat gece yarısını çoktan geçmişti.Annemin bana verdiği kağıdı çıkarıp uzun uzun baktim.Bir numara ve adres vardı.Birde ne yazdığını bilmediğim mektup?
Ben şimdi ne yapacaktım? Şimdi nerede kalacaktım? Kimse böyle bir hayatı istemezdi.Ben olsam bende istemezdim ama şuan yaşamaya mecburum. Artık üşümeye başlamıştım.Direk bu adrese istesemde gidemezdim.. Tek çarem Serpil Teyzenin evi.
Serpil Teyzenin evine giderken olacakları düşünmeye başladım.Hadi bana inanmazlarsa? Beni eve almazlarsa?Sonuçta onlar çok zengin. Benim gibi değiller. Peki Adam neden üvey?
Deli sorular beynimi yerken ben çoktan Serpil Teyzenin evine gelmiştim.Peki ona ne diycektim? Herşeyi anlatamazdım ama yalanda söyliyemezdim. Buyur İnci sana unutamayacağın bir hayat.
Doya doya yaşa...
