เพียงพริบตาเดียววันเวลาก็ผ่านไปแล้วกว่าหนึ่งเดือน ร่างกายของข้าเจริญเติบโตไวมากชนิดที่ข้าเองก็มิคาดคิด หากอยู่ในร่างกิเลนลำตัวข้ามีขนาดเทียบเท่ากับลูกอาชา หากเป็นร่างมนุษย์ส่วนสูงข้าก็คงพอๆ กับเด็กอายุแปดขวบทั่วไป
แต่...
ทั้งหมดทั้งมวลที่กล่าวมาข้างต้นล้วนมิใช่ประเด็นที่ข้าอยากจะสื่อ
แท้จริงแล้วข้ากำลังหิว...
สายลมเอื่อยเย็นฉ่ำแบบพอดีพาดผ่านตัวของข้าเบาๆ ขณะสุ่มรออยู่ในพุ่มไม้ใบสีแดงชาด นัยน์ตาสีอำพันกำลังจับจ้องไปยังสัตว์อสูรสี่ขาตัวอ้วนท้วมสมบูรณ์รูปร่างคล้ายหมูป่าทว่ามีขนหยาบสีน้ำตาลปกคลุมผิวหนัง
มันกำลังก้มหาอาหารอยู่ใกล้กับโพรงดินนูนสูง จมูกบานๆ ดมกลิ่นบางอย่างบนพื้นหญ้าจนได้ยินเสียงเหมือนคนกรนพร้อมกับกางเล็บเท้าขุดคุ้ยไปทั่ว
จากการสังเกตอยู่ค่อนวันข้ามั่นใจมากๆ ว่าต้องจับมันได้แน่ดูจากการที่มันไม่ระวังภัยรอบกายแม้แต่น้อย จะว่าไปนี้ก็เป็นระยะเวลานานมากแล้วที่ข้ามิได้กินอาหารใดอีกเลยนอกจากงูยักษ์ตัวนั้น
ข้าเลียริมฝีปาก หมายมาดไว้ว่าจะใช้หินในถ้ำที่นั่งฝนจนคมกริบอยู่นานนับเดือนแล่ชิ้นเนื้อฝานบางๆ แล้วนาบกับหินเรียบแบนอีกก้อนเอาแค่พอให้เนื้อสีชมพูนั่นมันวาวส่งกลิ่นหอมฉุยก็น่าจะได้ที่ เมนูนี้ข้าเคยมีโอกาสได้ลิ้มรสตอนภพแล้วเมื่อครั้นไปเที่ยวประเทศเกาหลี
ขอบอกว่าอร่อยจนวางตะเกียบไม่ลง
อึก
BINABASA MO ANG
โรงน้ำชานี้มีสัตว์วิเศษเป็นเจ้าของ (YAOI / BL)
Fantasyโหยวเซิง :: ข้าไม่ใคร่ต่อสู้ ข้ารักความสงบ ข้าปรารถนาจะได้ใช้ชีวิตอย่างปกติสุขในโลกวรยุทธแห่งนี้ด้วยการเปิดโรงน้ำชาเล็กๆ ตราบที่สัตว์ตัวหนึ่งจะสามารถทำได้...บัดซบ! แต่เหตุใดความสงบสุขไม่ใคร่จะอยู่กับข้านานๆ เล่า!
