Destiny's Lectures

Chapter 1: Coming Home

                Noong bata ako, sabi sa akin ni mama na mahalaga ang mga teacher.

Bakit?

Kasi sila ang tumatayong pangalawang magulang natin habang nag-aaral tayo ng iba't ibang bagay na madadala natin kahit saan tayo mapunta.

Dadalhin natin sa end of the road.

Sa mga oras na hindi natin alam ang gagawin.

Sa future.

Kung saan ka man dalhin ng dalawa mong paa.

O kung saan ka man dalhin ng utak mong lumilipad.

Kaya nandito ako ngayon—isang Licensed Literature Professor sa New Jersey.

Malayo sa bahay.

Malayo kay mama.

Malayo sa mga mahal ko sa buhay.

...Pero paano naman kung ikaw na ang hindi alam ang gagawin mo?

Sinong magtuturo sa'yo ng tamang daan?

Magdadasal ka nalang ba?

Gut instincts?

Come what may nalang?

O destiny...?

She froze in her spot.

Pagdating niya sa classroom ng second period niya, hindi niya alam kung anong nangyari. Para siyang manikin sa tabi ng pinto habang ang mga estudyante niya ay tila binibigyan siya ng mga mapanghusgang titig.

On the white board were posted pictures of her and a co-worker seemingly having a romantic time together.

A romantic walk...

A romantic date and dinner...

There was also a photo of her kissing the man on the lips.

Everyone knew who they both were.

They were both respectable professors in the University.

The only problem was...

He's married with children.

.

.

.

.

Kahit sumalubong na sa kanya ang alingasaw na init ng Maynila at ang maingay na intercom ng NAIA, nakatulala parin siya sa gitna ng lobby, hawak ang handle ng kanyang maleta at tila hindi alam kung saan pupunta.

Pinapanuod lang niya maglakad ang mga tao.

Ang iba naman tumatakbo papunta sa mga pamilya't yumakap nang napakahigpit.

Masakit parin sa kanyang kalooban na ni walang nakinig sa parte niya—na basta nalang tinerminate ang kanyang employment pinabalik sa Pilipinas nang hindi man lang niya nadedepensahan ang kanyang sarili.

Ano nga ba ang totoong nangyari?

Pero kahit ano naming ipaliwanag mo, ikaw padin ang mali, hindi ba?

Nakakapanlumo.

Masama bang magmahal?

Hindi—pero masamang magmahal ng taong nakatadhana na para sa iba.

Being a professor was all she ever wanted—pati ba naman iyon kukunin sa kanya?

Pakiramdam nalang niya wala na siyang silbi.

Na... tutuloy padin ang ikot ng mundo kahit wala na siya.

"HOY, LYYNNNNN!!!"

A slight smile painted across her lips when she heard a familiar voice calling her out coming from the crowd. Not too soon, there she was—Alexis Martirez, charging at her with the speed her legs can give and shoved her mighty arms around her best friend.

At that moment, all her sadness gradually started to melt away.

"Alex!!! Namiss kitaaa!" – sagot ni Lynn sabay yakap sa kaibigan na halos two years din niyang hindi nakikita. Pero actually, nagpasimple lang siya ng punas ng luha sa balikat nito.

Alex is a brunette half-American, half-pinoy 27-year-old English Professor in a prestigious public university in the Philippines, childhood friend ni Lynn. She can also be hell of a head turner because of her height, as well as model-esque features while Lynn gave that natural Filipina beauty vibe, with simplicity and charm painted on her face and choice of clothing. She can totally be a sweetheart if mixed with the right crowd.

As the two pulled away from the reuniting embrace, Alex couldn't help but notice that Lynn was actually crying and decided to wipe her tears away, painting a worried expression across her face.

"Tahan na, ha? Nandito na ako." Alex stated. "Hindi ka na nag-iisa."