Stranger
Being a Montemayor means everything.
Kailangan mong maging magaling para hindi ka mapag iwanan. Which i hated the most about being in this and life and having this surname within me.
Siguro para sa iba ikatutuwa nila na maging parte ng isang sikat na pamilya gaya ko. But I'm not.
Montemayor's are famously known for being so powerful, arrogant,Highclass,Business Monsters,and greedy for success.
Ilan sa mga bagay na hinding hindi ko maatim na mayroon sa pagkatao ko.
Everytime I see myself in the Mirror, I see the whole features of My Cousin Raena. Her eyes resembles mine as well as her nose and Lips. Pero hindi ang matigas niyang puso at matapang niyang pagkatao.
Because I know how weak I am.
That's why I love to miss chances.
Chances in my life that I know i will be dying to fight for.
At siguro nga iyon ang pinaka ayaw ko sa pagiging Montemayor ko.
Ang pagiging mahina pagdating sa pag-ibig.
"Hi!" A stranger boy confronts me. His eyes resemble the chocolate hills I've been visit last year. Nadedepina pa ang pagka kulay tsokolate nito lalo na ng tumapat siya sa sinag ng araw
"Chan gwapo pansinin mo!" Mariin pang bulong sa akin ng pinsan kong si jerah pero inirapan ko lamang siya
"Bakit hindi ikaw? Ikaw naman ang nakaisip"sarkastiko kong sagot sa kanya at nilingon muli ang lalaking may kulay tsokolateng mata
"I'm sorry but Do I know you?" He glanced at me a bit. Tulala at mukhang namangha pa sa tanong kong iyon
"pasensiya na sige aalis nalang ako" Mukhang napahiya niya pang saad at tuluyan na akong tinalikuran. Nanliit nalamang ang mata ko habang pinapanood siyang naglalakad palayo ng bigla kong maramdaman ang tindi ng batok ni Jerah sa ulo ko
"What?!" Inis kong tanong sa kanya at napahimas pa sa ulo ko
"May pa do i know you know you kapa diyan! Natural hindi mo siya kilala kaya nga nagpakilala eh! Jusq naman Chandria gwapo na pinakawalan mo pa!" Nanghihinayang na sigaw sa akin ni Jerah pero hinayaan ko nalamang siyang mag ngangangawa sa gilid ko.
She's really active interms of the boys who's gwapo in her eyes! Like duh I'm 15. The only thing i know is to eat!
"Nakita mo ba yung smile niya! Sobrang ganda! He's eyes! Chocolate ang sarap kainin!" Si jerah kaya naman napangiwi ako
"What are you? A pshyco?" Sarkastiko kong tanong sa kanya at nilantakan ang Chocolate Fountain na nasa table.
My father got invited in Kapitan Valderamos birthday. Kaya naman lumuwas kami all the way from lagryana to here. Susunduin narin namin si Ate Raena sa condo ni kuya chance para umuwi na sa lagryana
She's damn bored there so she ask for us to attend. Pero sa totoo lang, pagkain lang ang habol ko dito. Puro nalang kase gulay ang pinapaluto ni daddy sa Mansion namin sa lagryan that's why I'm so sick with the green leaves I've always seen in my plate. Hindi ako kambing for pete sake!
"I'm not a pshyco! I'm saying that he's yummy! " Giit pa ni jerah pero umiling lamang ako at inikot pa ang isang lamesa na may pagkain din. Damn mukha nakong glutton dito! Ayoko na nga.
"Chan, What the heck?" My cousin Ezfraim smirk while pointing at my plate. Ngumiti ako ng tipid sa kanya at inalok siya ng chocolate na nakuha ko
"Ayoko tataba ako nakakabawas pogi yun" saad niya pa kaya naman nagkatinginan kami ni jerah at parehas na natawa
