nung isinusulat ko pa lamang itong tula
hindi ko alam kung paano ba uumpisahan
ang hirap naman kasing simulan
kung tayo ay malapit na sa katapusan
oo sobrang hirap letrahan
lalo na yung mga panahong hindi mo man sabihin pero ramdam ko na gusto mo na akong iwan
pero ako'y nagbulag-bulagan
kunwari hindi ko alam
iniiwasan ko yung mga bagay
na pwede nating pag-awayan
kasi...
kasi magkakaroon ka ng dahilan
para umalis ng tuluyan
nakikinig ka ba?
isa ka ba sa mga nakaupo diyan sa baba?
o baka naman nasa labas ka
nagtatago kasi ayaw mong malaman nila
na ipinagsisigawan kong mahal
mahal na mahal kita
pero matanong lang kita
ilang tula na ba?
ilan na bang kanta?
pati mga nobela
na sinulat ko para sa'yo sinta
na iyo namang binabalewala
parang sa'yo ay walang halaga
wag kang mag alala
paubos na
paubos na ang aking tinta
dahil...
dahil kung hindi mo nahalata
lahat ng ibinigay kong sulat
isa lamang ang ginagamit kong panulat
at sinabi ko sa sarili na kapag ang tinta ay nakonsumo na't lahat
ito na ang hudyat
ito na ang hudyat
upang mga mata ko ay imulat
at magising sa katotohanang sa kabila ng lahat
ang mga binigay ko'y hindi pa rin sapat
mahirap...
mahirap magpanggap na tanga
yung kunwari hindi mo pa alam na niloloko ka na
yung kunwari nakangiti ka pero gusto mo nang umiyak pero ayaw mong makita niya
ayaw mong makita niya
na pinanghihinaan ka
kasi baka bigla niya sabihing...
kakapit ka pa ba?
kasi bibitawan na kita
mga salitang ayaw kong marinig
lalo na kung manggagaling sa 'yong bibig
dahil baka sumabog na itong dibdib
pero ayokong magtanim ng galit
kahit pa di mo sinasabi ang dahilan kung bakit
ang sabi mo lang ay "basta... basta"
na ang totoong ibig sabihin ay "sumuko ka na... sumuko ka na"
anong sakit
na gunitain yung ating mga nakasanayan
yung mga nakakatawa nating kalokohan
yung mga kulitan, asaran, tawanan pati iyakan
yung mag aaway pa tayo para lang maglambingan
naaalala mo pa ba ang mga yan?
at kung kunwari ay di mo na matandaan
marami pa...
marami pang sariwa pa sa aking alaala
mga alaalang nagpapaalala
na minsan isang araw
naging tayong dalawa
at isa sa mga lagi kong naaalala
na talaga namang hindi ko mapigilang mapatawa
ay yung mga gabing tayong dalawa ay hihiga sa gitna ng kalsada
manonood sa mga tala
palibhasa'y ang mga sasakyan ay wala na
hindi tayo nangangamba...
hindi tayo nangangamba
na may darating pa na iba
at hihiling...
na sana gabi lang ang meron
at wag nang sumapit ang umaga
pasensiya na...
pasensiya na kung sa tuwing magkasama tayo ay lagi akong natutulala
pasensiya na
kung ayaw mo sa pagsusulat ko dahil hindi mo hilig ang tula
pasensiya na
kung madrama akong magsalita
pasensiya na
hayaan mo...
ito na ang huling kabanata
dahil lumalabo na itong tinta
at oo.. ako ay sumumpa
na hanggang sa huling letra
na maipipinta
ng panulat kong naghihingalo na
hanggang sa huling sandali nais kong ipadama
na sa likod ng tinta...
ay ang aking pagsinta
at kung dati binabasa mo lang
ngayon maririnig mo na
at dahil sa mga nagvivideo
baka sa mga susunod na araw ay mapanood mo pa
kaya lulubus-lubusin ko na
tutal tinataktak ko na sa lamesa
ang panulat kong wala nang ibubuga
ang panulat kong parang ikaw...
malapit nang mawala
nararamdaman kong ito na ang mga huling kataga
sapagkat anumang oras ay maaari na lamang na hindi ko na makita
ang itim na tintang dati ay
